Pagina:Bosboom-Toussaint, De vrouwen van het Leycestersche tijdvak tweede deel (1886).pdf/113

Had hij uren en dagen van beraad gehad, wellicht had hij nog een ander antwoord gevonden, in het herdenken aan het verleden; wij gelooven zelfs, dat het afscheid van Ada hem, bij het heengaan tot de Prinses, tot zulke overwegingen stemde, die zeer strijdige, wellicht zeer goede voornemens in zijne ziel opwekten; maar zijn eerste gevoel was blijdschap, bij de gedachte aan eene terugroeping, die hem in ieder geval de gelegenheid liet, zich nog eenmaal aan die vrouw te verklaren: iets dat zij hem niet had vergund bij haar onbarmhartig en plotseling besluit tot zijne verwijdering. En in ’t eind, zij kon toch door edeler beweegreden dan luim of wisselziekte zijn gedreven, bij dat besluit; het kon werkelijk een offer zijn geweest aan deugd en plicht; het kon haar zelve hebben gekost, en meer dan zij had willen toonen; en nu…, het offer kon haar te zwaar blijken…, zou hij zich dus onverzoenlijk toonen, dat hij niet eens hooren wilde wat zij hem nu had mede te deelen…? En werkelijk hij hoorde; en Maria de Brimeux, hetzij, waar zij zich zelve bedroog en meende waarheid te spreken, hetzij, waar de noodwendigheid der zelfzucht haar dwong, alle bedenkelijke redenen tot verschooning van het verledene aan te voeren, Maria de Brimeux zelve sprak tot den jongen Baron, juist op dien toon, waarin zijn eigen edelmoedig hart reeds voor haar had gepleit. Men denke dus, hoe ze werd aangehoord. Wij volgen den gang eener betrekking niet, waarvan de arme Ada Rueel het eerste den smartelijken invloed ondervond; men begrijpt dat zij toch niet de éénige zal blijven. Het lust ons niet ons raadvermogen in te spannen, om u de kunstgrepen aanschouwelijk te maken, waardoor eene zulke vrouw opnieuw hare heerschappij vestigde over zulken man, en misschien zou men toch, na die poging, den roman kunnen verdenken van onwaarschijnlijkheid. De werkelijkheid is niet te verdenken, en het verleden, het tegenwoordig, en de toekomst, zijn alle daar om de