te hebben, hield in wat hij zeggen wilde, en hernam alleen: — Zoo zal ik u ook dienen bij de Prinses Louise op de wijze die gij verlangt; maar zoo ik later reden vind u dien dienst te ontzeggen, moet mij dat vrijstaan!
— Geheel en al! hernam de l’Espine kleurend van voldoening, terwijl hij hem het horloge gaf; maar ik denk niet dat gij na dezen stap dit goede werk zult laten varen.
— En gij waarborgt mij het geheim der Koningin Maria de Medicis?
— Alles wat het gebeurde van dezen morgen tegen haar getuigen kan, zal verborgen blijven, als ware het gesproken in de lucht. Zoo waarlijk moge geene biecht mijn laatste stonde verlichten!
— Nu, zulken eed moet men betrouwen, sprak Honthorst, overtuigd.
— Geef tegelijk de Prinses dit pakket… het zijn boeken, sprak René
Honthorst nam het pakket aan zonder aarzeling.
— En waar gij mij dus verplicht, vraagt gij niets voor uzelven, zeide René met een gloed van blijdschap in de oogen, niet eens mijne dankbaarheid…
— Och, Ridder! spaar mij uwe dankbaarheid, gij weet het, ik dien u alleen uit nooddwang!
Toch scheen de goede Honthorst trouw te dienen, althans vroeg reeds in den voormiddag van den volgenden dag liet hij zich bij de I’Espine aanmelden, en verkreeg een kort samenzijn met Diedrik, wien hij het gebedenboek overgaf. Wat er verder tusschen hen voorviel, is voor ons nog een geheim; maar zeker is het, dat Diedrik’s kerker geen andere was dan een der sierlijke vertrekken, grenzende aan die van den Ridder, en dat hij er zich zoo wel bevond, dat hij van zijn recht om Honselaarsdijk te verlaten geen gebruik maakte, ondanks den onwil, dien hij verklaarde tegen de Koningin te hebben opgevat.
Honthorst verliet in den laten namiddag het kasteel, alleen en te paard. De Koningin had hem ’s morgens laten aanzeggen, dat zij niet voor ’t portret zitten kon. De jonkvrouw d’Arcy ook had hem even gezien en verzocht, de afgesproken samenkomst voor haar portret nog een paar dagen te verschuiven.
