Bredero/Dit leven werdt van my

LIEDKEN.

Stemme: So ‘k heb ghemint, &c.

Dit leven werdt van my een snelle windt geheeten,
Of recht des boosheyts kraem, daer yder door ontmenscht,
Waer in de ed’le Mensch so gantsch hem gaet vergeten,
Dat hy de doodt vervloeckt en ’t leven hogh’rich wenscht.

Wat vreest ghy voor de doodt? o ghy verbaesde lieden!
’t Is ’t eind van alle ding en der vermoeyde rust:
Een onbreeck’lyck geset dat ellick moet geschieden,
Voor hy van ’t aerds tooneel raeckt in d’eeuwige rust.

Een goeden dood die is d’inganck van ’t goede leven;
Den doodt die is een Boodt, dienstigh ter saligheydt.
Een Schat-heer is de doodt, die ellick tol moet geven;
De doodt die is het laetst’ alsmen van ’t leven scheyt.

De dood die is een slaep, een Moeder aller dromen,
De doodt die is een dief van alles wat hier leeft,
Sy is der boosen straf en ’t loon oock vande vromen,
De dood is een ontsich daer elck voor sucht en beeft.

De dood een toevlucht is van die bedroefde menschen,
Haer haven en haer hoop en haer seer soete troost:
Sy is der rijckaerts schrick, der armen herten wenschen.
De dood ontlast de geen die noodigh zijn verpoost.

Hy heeft seer wel geleeft, die niet behoeft te wesen
Seer verschrickt voor de doodt, met een anghstigh afgrijs;
Die quaelijck heeft geleeft die siet men haer seer vresen,
De doodt die is gebaert in ’t lustigh Paradijs.

Wat maecktstu aerdschen geck? wat boutstu hooge muren?
Wat waenstu dat te zijn voor u een scherm of schilt?
De tijd breeckt alle dingh, de dood de Creaturen:
Daeromme leeft (o Mensch!) soo als ghy sterven wilt.

Hy die dit liet eerst sangh, vermaent u en zijn selven
Te sterven met berou al d’ oude boosheyt snood,
Eermen de doode romp in d’aerde weer gaet delven,
Want, laes! geen bet’rens tijd is hier nae de dood.

O hooge Hemels Prins, wilt my, verdoolde, geven
De kennis uwes weghs en van u Godlijck woordt,
Voert my door dees mijn dood in ’t eeuwich blijde leven,
Geeft my u geest, o Heer! en wat daer meer toe hoordt.