Bredero/Door jeuchdigh blinde

LIEDT.

Stemme: Tobias tot sterven genegen, &c.

Door jeuchdigh blinde, domme sinnen,
Begaf ick my oock tot het minnen,
Dies ’t hert verwert
Meest alle daghen
Int treurich claghen.

De Schoon die my dit spel bereyde,
In d’oorsaeck dat icker uytscheyde,
Deur ’t schijn ’t welck myn
Dus had ghetoghen,
Heeft my bedroghen.

Ick eenvoudighe slechte Herder,
Dus reuckeloos en docht niet verder,
Dan dat ick hadt
Nu wel te deghen
Een Lief verkregen.

Vertreckt ghy malle fantasije,
Flucx versiet u mijn willich lije,
Wech voort, ’t paspoort
Wert u ghegeven,
’T is al geschreven.

Ick ban u uyt mijn hart noch vaster,
Ghy rust-roover, dijn stercke laster
Gheveynst, maar peynst
Het sal u missen,
Hier meer te vissen.

Ach Minne! daer ick dus voor vreese,
Ick kan noch mach sonder u niet wese,
’t Hert kout onthout
Mijn groeysel hede,
En mijn vreuchd mede.

Mijn klare Son, deur het schoon weder,
Straalden in en op de ooghen teder,
Van haer dienaer,
Die heeft ontfanghen
Schaem-roode wanghen.

Na dees stuur-Herfst comt den Somer,
Die mijn gront verwermt ende vromer
Begon mijn son
Te laten dalen
Haer gulde stralen.

De dorre stam gingh ick soo snoeuijen,
Datter nu nieuwe vruchten groeijen,
Ja meer dan eer-
tijts is bevonden
t Eenigher stonden.

Mijn vrou, ’t is tijt, wilter op passen
De vruchten rijp sijn schoon volwassen,
Comt ras, ’t ghewas
Mach niet meer toeven,
Tijt stracx an ’t proeven.

Alst windich suchten my verdroten
Heb ick met traanen nat begoten
De stam die quam
Sich droef vertonen
Voor veel personen.

Adieu mijn Son, fleur der Godinnen,
Mijn moyten is licht, mach ick verwinnen
Mijn leedt ick weet
En hout secreter
Wist ghy, ’t waer beter.