Bredero/Ick moet met sangh vertalen

NIEUW LIEDEKEN.

Stemme : Daer ick lach en sliep in een prieel, &c.

Ick moet met sangh vertalen,
De Min myns jeughd afmalen,
Die my treurigh deed dwalen
Tot dat ick quam te praten
By haer, wiens ooghen-stralen
Mijn ziels krachten ontstalen,
Myn levens lust onthalen,
Sonder dat sy my haten:
Want haar lieflijck ghemoet
Is vriendelijck en goet.
Ick had haer wel gegroet,
Ghelijck een Jongman doet,
Maer noyt eenighe reden
Van myn ghenegentheden
Ghebruyckten ick daer mede,
Maer brochten deur den tijd
Met boeterije soet.

Noyt had ick meer verblijen
Als ’s winters in het rijen,
Dat wy deden somtijen
Seer lieffelijck en lustich,
Maer als ick wat sou vrijen,
En klaeghen haer myn lijen,
Wierd ick door fantasijen
Swaer-hoofdigh en onrustigh,
En mijn ghepeynsen swaer
Streden tegen malkaer.
Mijn schamel hart eerbaer
En dorst niet melden daer
Myn inwendige klachten,
Myn verbayend verwachten,
En hoe myn ziel ging achten
De reyne ende klaer
Suyverheyd van haer.

Daar nae is soo ghevaren,
Dat wy quamen te paren
In een seer soet vergaren
Of gheselschap vol vreughden,
Daer anders niet en waren
Als dochters jongh van jaren.
Ick kan ’t niet al verklaren,
Hoe wy ons daer verheughden.
Daer na noch wat ghele’en
Hebben wy saem gere’en,
Ick en myn Lief by een,
Wy waren wel te vre’en,
Ick dacht dat doe niet dat treuren
Myn blijdtschap sou versteuren;
Der Minnen wille-keuren
Die gheven in ’t ghemeen
Voor wat vreuchts veel gheween.

Nu noch onlangs geleden,
Heb ick met haer gereden
Hier binnen dese Stede,
Op de geveegde banen,
Soo jonstigh wy dat deden,
Soo minnelyck vol vreden,
Het bedroeft my noch heden,
Als ick hier van vermane,
Hoe snelle dat de tyd
Ons lieve vreughd afsnyd.
Ons geluck werd benyd,
Van die ’t sagen met spyt,
Met afgunst en met smarten,
Haer boos en valsche harten
Toonden haer oude parten
Wt scheldens nyt
Met schamperlyck verwyt.

Met al myn hert en sinne
Ick dees Dochter beminne,
Maer ick durf ’t niet beginne
Myn liefde te ontdecken.
Dus kermt myn ziel van binne,
En mis-trout te verwinne
Het hart van myn vriendinne
Die ick met jonst wil trekken
Och wou dees weerde Vrou
Als ick wel wil en wou,
Wt goeder harten sou
Sy antwoorden myn trou,
Al derf ick ’t niet klagen,
Sy siet meest alle dagen
Al myn verliefde vlagen,
Myn innerlycke vreucht,
En heymelycke rou.

Princesse, Lief verheven,
Wt ziel yver gedreven,
Met erenst en met beven,
Versoeck ick u genade.
Waer is u jonst gebleven,
Die ghy my placht te geven?
O Sonne van myn leven!
Beschuttet doch de schade,
Die my wan-hoop voorstelt
En doet Natuur geweld.
Vloeckt en veracht het Geld,
Daer mennich om verseld
By een, die hen met pynen
Het leven doet verdwynen,
Laet Lief u jonste schynen.
Als my myn geest.
Alleen tevoren spelt.