Bredero/Minne-brief aan Magdalena Stockmans
MINNEBRIEF.
De bedroefde Gerbrande grote met verslaghener harte de blygeestighe ende wel verstandighe lief M.S. en wenscht haer in den Heer gheluck ende saligheyt, aen siel ende lijf, mitsgaders een goet ende wenschelijck nieuwe Jaer.
Soo weynich als het vyer kan wesen sonder hette, soo weynigh kan ick sijn sonder Nacht ende Dagh van u te droomen, ende mijn ellendighe harte te ghepeynsen, ende mijn levende gheest te begraven in dud-oorighe sufferyen wt oorsaecke dat ick, helaas! op maendagh ’s avonts laest-leden te gast wierdt gehouden by G. G. V. en sijn gheselschap,dat my verwachtende ten eten waren, ghelijck ick u wel breeder mondelingh sal verwittigen, soo ’t Godt belieft; waer naer ick op Dijnsdaeghs morgens een mynen goede Vriendt gheleydende na Haerlem ter begraeffenisse van een van mijn kennisse, dies ick door ’t aenporren van myn reys Broeder my liet vervoeren, ende deur reuckeloosen yver versloften ick de weet te doen aen mijn Ouders, die tot mijn groote leedtwesen heel bekommert sijn geweest, beduchende dat myn eenigh ongeval over gekomen was, ’t sy inbreeck van ys ofte anders, gelijckmen doch gaerne het swaertste eerst denckt, vermits sy aen my niet en sijn gewent uyt te trecken sonder voorweten van haer-lieden. Derhalven soo wil ick u vrundelijck ende hartelijck hebben gebeden, ghy wildt my dese mijn misdaet niet ten swaerste toe-rekenen, maar duyen met u ghewoonlijcke wijsheydt mijn onvoorsightige dwase daet ten besten, als ick ane u bescheidentheyt en alder vriendelijckste goedertierenheydt vertrouwe, hopende dat ick, ô goedighe en alderbeste Dochter! niet bedroghen in mijn hope sal wesen, door dien u aengheborene Deught u ghestadelijck pronckt ende verciert met lust om goet te doen; en ’t kan niet anders zijn, of u verstandighe ziele, bemerckend mijn waerachtighe onschult, sal betoonen dat zy is wijs ende wel gheleert, als ghy mijn misslagh ten besten keert.
Voorders laet ick u weten (doch ongaerne), dat ick zieck ende niet wel te pas en ben, vermits ick ongeluckigh met de slede in ’t ys gebroocken en ick met mijn lenden in ’t water geseten hebbe: waer op ick, als ghy wel dencken meught, dapper verkouwt geworden ben, so dat ick nootsaeckelijck mijn kamer bewaren moet, het welck my een onsegghelijck verdriet is, ten aensien, dat ick daer door ben verbannen van mijn siels aengenaem gheselschap; en daer en boven soo quelt my de schrickelijck jalousye van den bruynen Brabander, vreesende door hem te verliesen het weynigh dat ick aen u gewonnen hope, dies my de uren daghen, de daghen Jaeren, en de Nachten eeuwen duncken te wesen; daerom, ô Alderliefste Lief, indien u de Menschelijcke ghenegentheydt mede aen hanght, of so u Maaghdelijcke borst oyt is doorstraelt geweest met de minnelijcke straelen van medelyde tot u even Naesten, of soo ghy immermeer hebt ghevoelt de vrundelijcke kracht vande verkiesinghe van d’een voor den anderen te beminnen, soo laet u Minnaer niet hopeloos quijnen, maer vertroost hem met een kleyn letterken van u ghenegene Jonste soo sal ick blyven in leven en sterven
- Uwe altijdt getrouw Dienaer en slave
- G. A. BREDERO.