Bredero/O God die de gedachten

GEESTIGH LIEDEKEN.

Stemme : Wt den diepten, ô Heere!

O God die de gedachten
Der Menschen siet en leest!
Ghy weet wat sy betrachten
In ’t midden van haer Geest,
Waer sy haer toe begeven,
Het sy tot goedt of quaet,
In dit ellendigh leven,
Dat als een windt vergaet.

Wat wil ick my verbloemen
En decken met de lien
En u de Wereldt noemen,
Die ick noch niet kan sien:
’t Is al te veer getreden,
’k Wil in mijn selven gaen,
Voor uwe goedigheden,
Die ’k heb te seer misdaen.

Ick heb door mijn misdaden
En gruw’len onbepaelt,
In plaets van u genade,
U straf op mijn gehaelt.
Och ick en kan niet rusten
Van eygen wil verwoet:
Want laes! mijn quade lusten
Die dryven my van ’t goedt.

Helaes! ick ben te gierigh
Na mijn verderf en schant,
Ick volgh noch al te vierich
Mijn beestich onverstant:
Ick ben vervreemt van reden,
Mijn sinnen wilt en woest,
Vol ongeregeltheden,
Die hollen even noest.

Gelijck twee dolle Meyren,
In onbedwongen run,
Onmog’lijck zijn te keeren,
Maer vlien door dick en dun,
Tot sy haer meester storten
In ’t water of in ’t slijck,
Soo doen sy my verkorten
Mijn leven jammerlijck.

Och had ick konnen hooren
U inspraeck eer ick viel!
Soo soud ick nu u tooren
Niet dragen op mijn ziel,
Soo soud’ick nu niet dulden
De heymelijcke smart
Van myn bekende schulden,
Geloos-pant op mijn hart.

O Heer ick ben verwonnen,
Ick ken ’t in mijn gemoet,
Maeckt van mijn oogen bronnen
Van water en van bloet,
Die tot den Hemel springen
Tot voor u Majesteyt,
Op dat sy u bedwingen
Tot u barmherticheyt.

Doet doch soo groote dingen
Aen my benaude Man,
Dat daer u kraeltjes singen
In eeuwicheden van
U goetheyd en het wonder,
Dat niet kan zijn vol-eert,
Dat is dat ghy een Sonder
Soo saligh hebt bekeert.

Soo sullen alle Menschen,
(Ten minsten sullen ’t dien
Die mijn welvaren wenschen
En garen souden sien),
U opter aerden loven,
Tot in u Hemelrijck,
En d’ Engeltjens hier boven
U prysen eeuwelijck.