Bredero/Van Diewertjes Vryer

VAN DIEUWERTJES VRYER.
Stem: Meester Clement ghy vuyle vent, &c.

Dieuwe is verlieft (by get)
Op sukken reynen vrijer:
Mar s’hetter niet iens op elet,
Hoe slim dat hy sen bienen set,
Ghelijck en kreup’le Snijer.

Wangt asse mar sen asingt siet,
Sy kander niet uytkomen;
Sy weet dan van haer selven niet,
Sy staet wannier heur dat gheschiet,
Al waer sy op enomen.

Dan, Dieuwertjen, je hebt jou reen,
Die jou daer toe andrijven,
Je siet op zijn volmaeckte leen:
Die ick van boven tot beneen
Na ’t leven sal beschrijven.

Sen hayr dat is als sulver grijs,
Sen asingt daer beneven
Dat is so rongt (wijnt-hongts gewijs):
Ist dat icket niet genoech en prijs,
Dat moetje myn vergeven.

Sen veurhooft is ghebult seer hooch,
Gien schilder souwt soo maken!
Daer by het hy ien slincker oogh,
Dat is hiel leep en selden droogh,
Gheboort met root scherlaken.

Daer toe het hy een groote Neus
Vol Parlen en Robynen
Op het fatsoen van Heyntje Peus:
Van veruw is sy hiel glorieus,
Miest uyt de karmosynen.

Sen kneveltjes staen hem so schots,
Steyl boven sen propre monckje,
Die hy eerst stijfden mit wat snots;
Nou kijckt hy deur de hayrtjes trots,
Recht an en Ys-langs honckje.

Sen lippen sijn veur al niet swack
En zyn Trompetters wanghen,
Die staen soo stijf, so straf, soo strack,
Men souw met soo een Bulleback
Wel jonghe nickers vanghen.

Sen kinnetjes is so wel edaen:
En waer het niet vol puysten,
Men souwer klauwen op of slaen,
Mar isser yemant om begaen,
Die slaetse plat met vuysten.

Het ongse Dieuwer dan gien recht,
Dat zy leyt al heur sinnen
Op dees verweende moye knecht?
Ick bidje (vrienden) datjet seght,
Wie souw hum niet beminnen?

Wangt (siet) hy het mar ien gebreck
An al sen lijf en leden;
Dat mier is, ’t is ien groote hoddebeck,
Een lompe loer, ien groote geck,
Van boven tot beneden.

Mar Diewer die is wijs en vroet,
Niet vleesschelijck noch biestigh,
Sy lieft sen vleys niet, noch sen bloet,
Mar s’is genegen tot sen goet,
Bemints’ hum dan iet giestigh?