Bredero/Waer vlucht ghy liefde henen

LIEDEKEN.

Stemme: Het daget uyt den Oosten, &c.

Waer vlucht ghy liefde henen?
Waer streckt de loop dus heen?
Wat proefdy nu u beenen
En wack’re vlugge le’en?
Of u schichten moordadigh
    En genadigh?

Treet vry so ghy wilt treden
En gaet vry-moedigh voor,
Ikc schrije in u schreden
En stappe in u spoor
Al soud’ ick tot de Polen
    Met u dolen.

Ick volge sonder vreesen
U wreet en soet gesicht,
Dat sal mijn Noord-Ster wesen
En ’t lich dat my verlicht,
Myn bolwerck hooch verheven,
    Ja myn leven.

’t Sy ghy het windigh Oosten
Oft ’t luwe Westen kiest,
’k Salt my geduldigh troosten,
Hoe seer ’t int Noorden vriest,
Als onse twee Lichaemen
    Blyven t’samen.

De vlam-vierige linie
Of ’s middaegs heeten brandt,
Noch ’t Zuyen, noch Oosinie,
Dat warme Sonne-landt,
En sal my niet af schricken,
    Maer verquicken,

Als ick maer mach aenschouwen
Dat blinckend Starrelijn,
Dat licht van alle vrouwen,
Wiens klaerheyt schoon van schijn
Ick nimmer kan genaken
    Noch aenraken.

Ach! klaerheyt hel en heyligh,
Die sacht is en so soet
Mijn waerde vryheyt veyligh
Dus rooft uyt mijn gemoedt:
Ach! geeft mijn weer mijn krachten
    En gedachten.

Want dit lief-oogen, wijsen,
Dit locke-brood, dit aes
Kan my niet langer spijsen,
Yet beters wensch ick, laes!
Hoe wel ’t my in droefheden
    Stelt te vreden.

Mijn hartje woelt in lusjes
En snackt vast in zyn grondt
Na die soet-sape Kusjes
Van u beminde mondt,
Daer ick wensch aen te kleven
    Al mijn leven.

Om so mijn lust te blussen
Aen u, o mijn Vriendin!
Met een gesuyckert kussen,
Maer wondert u mijn Min?
Ick soeck naer ’t geen de Goden
    Selfs na vloden.

Komt ghy my niet bespoelen
Met uwen adems vocht,
Noch desen brand verkoelen,
Voorseker, Lief, ick mocht
Wel op de aerde sacken.
    En verswacken.

Ick ben, laes! die haert-stede
Ghy ’t vier dat mijn verteert,
Ach! ghy kund uyt mijn smede
Het geen dat ghy begeert.
Helaes! ick sal ontmenschen,
    Wildy ’t wenschen,

En in een beest verkeeren,
Of heel te niete gaen,
Gevoel en spraeck ontberen,
En sonder reden staen,
Ist dat ghy weer mijn klachten
    Wilt verachten.

Ach! hebt dan mede-lyen
Heylige vriendschap soet,
Met mijn begeerlijck vryen,
Met mijn verliefd gemoed,
Wild mijn siel men den uwen
    t’Samen huwen.