Bredero/Wech segh ick en vertreckt

LIEDEKEN.

Stemme: Wil Paris nu helaes verlaat &c.

Wech segh ick en vertreckt,
Haas op ghy Raaserije
Die myn ’t vernuft bevleckt
Met nieuwe sotternije,
Die ’t eyghen komt ontvrije
Met een lastich gebiet
Van opperheerschappie.
Dats min, die my dit hiet
En of ick wil of niet
Ick moet mijn willich vlyen
In’t aengenaem verdriet,
Om soete smart te lyen.
Isser wel meer verblije
Als liefde, noemt my iet?
Als sy aen weder sije,
Trouw en oprecht geschiet.

Ick prijs de min zyn deucht
Vert boven alle dinghen;
Kent acht geen ydel vreucht
Van spel, van dans, van singhen,
Dat sijn maar beusselinghen
By d’ eele min deuchtsaam,
Die het ghemoet kan dwinghen,
Het leyt maeckt aenghenaam.
Tot grootmakingh zijns faem
Segh ick dat hy kan dringhen
Twee zielen in een Lichaem.
Hy kan te samen minghen
Die woeste vreemdelinghen
Door sijne deucht bequaem:
Ick voel veranderinghen
Als ick eens hoor sijn naem.

Lecht my te voren vry,
Wilt gheen matery sparen,
Of ’s werelts lusten bly
(Ghenomen) by een waren,
Soud’ men meer vreuchde baren,
En oordeelt niet verkiert,
Dan die met lust verclaren
Het oogh en hert door-viert?
Soo ’t onverstant hier tiert
In sullicx on-ervaren,
Ten bosch hem stoutelijck stiert,
Dat hy daer siet vergaren;
D’een wilde boom en d’aren
Sich lieffelijck ’t samen swiert;
De Min doet doch al paren
De mensch, ’t vee en ghediert.

Loffelijck is de min
En sterck daer beneven,
Grootmoedichlijck van sin,
Wiens Majesteyt verheven
Doet vreesen en beven
Menich sijn onderdaen;
Wie is hier in dit leven,
Die hem durf teghenstaen?
Hy grijpt wijs, starck, aen,
En doet ’t ghedachte sweven
Veel hoogher als de Maen
Wat heeft hy niet bedreven?
Van cracht en van ’t gheschreven
Moet hy de lof ontfaen;
Hy heeft middel ghegheven
Met lust eer te begaen.

Is Honing, suyker soet,
Marmallaed, Syroop van smaken,
’T gheen so ’t overdaet doet
Den mensch weer uyt moet braken
De soet Min haer saken
Die sijn van ander kracht.
Ay my, myn sinnen raken
In een ghewenst ghedacht.
Ghy heerscht by dach en nacht,
Vermompt al onder ’t laken,
Stroyt ’t soetste datmen acht
In het vriendtlijck ghenaken
Doch Keulen en Aken
Sijn op gheen dach volbracht,
Souw ick ’t elck een wijs maken,
Dat waer niet in myn macht.

Wil yemand segghen dat
De Min oock gheeft veel pijnen:
’t Is waer, proeftet sure wat,
Ghy sult het soeter vijnen:
Die dampen haest verdwijnen,
En men verwacht schoon weer,
Die lieve Son coemt schijnen
Helder en claerder seer,
En in haer bouten teer
Sal u de Min ontbijnen
Met noeghing van ’t begheer.
Ontlaad u droevich quijenen
In die wellustighe mijnen
Wel wat begheert ghy meer?
Int sluyten ten fijnen
Gheeft doch de min sijn eer.