Coriolanus (Burgersdijk, 1886)/Eerste bedrijf

Eerste Bedrijf

Eerste Tooneel

Rome. Een straat.

Een troep oproerige Burgers, met stokken, knotsen en andere wapenen, komt op.

Eerste Burger.

Laat mij tot u spreken, voor wij verder gaan.

Allen.

Spreek, spreek!

Eerste Burger.

Gij zijt allen vastbesloten, liever te sterven dan te

hongeren ?

Allen.

Vastbesloten, vastbesloten.

Eerste Burger.

Vooreerst dan, gij weet, Caius Marcius is de hoofdvijand

van het volk.

Allen.

Dat weten wij, dat weten wij.

Eerste Burger.

Laat ons hem doodslaan , dan kunnen wij de graanprijzen

zelf bepalen. Is het een vonnis?

Allen.

Geen woord meer er over; laat ons het doen. Voort,

voort!

Tweede Burger.

Een enkel woord, mijn goede burgers!

Eerste Burger.

Wij staan te boek als arme burgers, de patriciërs als

goede. Waar de overheid zich mee overlaadt, daar konden

wij het leven mee houden. Als zij ons maar wilden

afstaan, wat zij te veel hebben en vóór het bedorven is,

dan konden wij het er voor houden, dat zij ons uit

menschelijkheid bijstonden; maar zij denken, dan komen

wij hun te duur! De uitmergeling, die ons bezoekt, het

zien onzer ellende, is als een boedelbeschrijving van

hun overvloed; ons lijden is hun voordeel. -- Laat ons

dit wreken met onze pieken, eer wij dun als harken worden!

Want de goden weten het, ik zeg dit uit honger

naar brood, niet uit dorst naar wraak.

Tweede Burger.

En hebt gij het bijzonder op Caius Marcius gemunt?

Allen.

Op hem in de eerste plaats; hij is een echte hond tegen

den minderen man.

Tweede Burger.

Bedenkt gij wel, wat diensten hij aan zijn land bewezen

heeft?

Eerste Burger.

Zeer goed, en wij zouden hem gaarne daar zijn lof voor

geven, als hij met zijn trots zichzelf niet betaalde.

Tweede Burger.

Nu, spreek zoo boosaardig niet!

Eerste Burger.

Ik zeg u, wat hij roemrijks gedaan heeft, deed hij hiervoor:

al willen weekhartige menschen zeggen , dat het

voor zijn vaderland was, hij deed het om zijn moeder te

behagen en om terdege trotsch te zijn, en dat is hij

inderdaad, geheel tot de hoogte zijner dapperheid.

Tweede Burger.

Wat hij naar zijn natuur niet anders kan, dat rekent

gij hem als een ondeugd toe. Van hebzucht kunt gij hem

in het geheel niet beschuldigen.

Eerste Burger.

Al kan ik dit niet zeggen, zoo behoef ik toch om aan

niet verlegen te zijn; hij heeft gebreken, in over--klachten

maat, dat men moede wordt ze op te sommen. (Kreten

achter het tooneel.) Wat voor een geschreeuw is dat? De

overzijde der stad is in opstand; wat blijven wij hier staan

praten ? Naar het kapitool!

Allen.

Voort, voort!

Eerste Burger.

Stil! wie komt daar?

(MENENIUS AGRIPPA komt op.)

Tweede Burger.

De brave Menenius Agrippa, een, die altijd het volk

heeft liefgehad.

Eerste Burger.

Hij is rechtschapen genoeg; als maar al de overigen

zoo waren!

Menenius.

Wat is er, landgenoten ? Waarheen gaat dat,

Met knots en knuppel? 'k Bid u, zeg, wat is er?

Eerste Burger.

Den senaat is onze zaak niet onbekend; zij hebben al

wel veertien daag aanwijzing van wat wij voorhebben en

wij willen het hun nu door daden toonen. Zij zeggen, dat

arme supplianten een sterken adem hebben; nu zullen

zij merken, dat wij ook sterke armen hebben.

Menenius.

Wel mannen, goede vrienden, wakk're buren,

Wilt gij uzelf te gronde richten?

Eerste Burger.

Dat kunnen wij niet, wij zijn al lang te gronde gericht.

Menenius.

Ik zeg u, vrienden, de patriciërs zorgen

Recht liefd'rijk voor u. Voor uw nood, uw lijden

Door deze duurte, mocht wel even goed

Uw stokgezwaai den hemel straffen, als

Op Rome's machten woeden. Deze gaan

Haar weg, al moesten ook tienduizend breidels

Van sterker schalmen springen, dan uw weerstand

Haar ooit kan smeden. De patriciërs niet,

De goden schiepen deze duurte; zoekt

Niet met uw arm, maar op uw knieën uitkomst.

Ach, uw ellende drijft u voort, waar meer

Ellende u wacht! Gij lastert de bestuurders

Van Rome, die als vaders voor u zorgen,

Terwijl gij hen als haters vloekt.

Eerste Burger.

Voor ons zorgen! — Waarachtig! — Zij hebben nog

nooit voor ons gezorgd. Ons laten verhong'ren, ja, ter-

wijl hunne schuren met koren volgepropt zijn; verordeningen

maken omtrent den woeker, om de woekeraars te

ondersteunen; dagelijks de een of andere heilzame wet

tegen de rijken afschaffen, en dagelijks scherper bepalingen

invoeren om de armen te boeien en te knevelen! Als de

oorlog ons niet opeet, dan doen zij het; en dat is al hunne

liefde jegens ons.

Menenius.

Van tweeën één, gijzelve moet belijden ,

Dat ge uitermate boos van aard zijt, of

Ik moet u dwazen noemen. — Ik verhaal u

Een aardig sprookjen; moog'lijk , dat gij 't kent;

Doch, wijl 't mij dienst kan doen, zoo wil ik wagen

Het nog iets af te slijten.

Eerste Burger.

Nu, wij willen het aanhooren; maar gij moet u niet

verbeelden, ons smadelijk onrecht met een sprookjen weg

te kunnen goochelen! Maar als gij wilt, voor den dag er

mee!

Menenius.

Eens kwamen tegen meester Buik in opstand

De leden van het lijf. Zij klaagden dus:

Hij bleef gelijk een doorlaat in het midden

Des lichaams lui en nietsdoend; als een spinde

Ontving hij spijze steeds, maar deelde nooit

In de' arbeid van al de and're leden, die

Steeds hoorden, zagen, peinsden, voelden, gingen,

En, trouw elkander steunend, sloofden, zwoegden

Naar de' eisch en wenschen van 't geheele lichaam.

Hierop was 't antwoord van den buik, —

Eerste Burger.

Nu, wat was 't antwoord van den buik?

Menenius.

Geduld, vriend, daad'lijk; — met een soort van glimlach,

Geen lachen uit de volle borst, maar zóó, —

Want, ziet ge, ik kan den buik toch laten lachen,

Zoowel als spreken, — zeide hij, met spot,

Tot de ontevreden leden, die daar muitten

En hem zijn brood niet gunden, even billijk,

Als gij de senatoren smaadt, omdat zij

Niet zijn als gij, —

Eerste Burger.

Kom, 't antwoord van den buik!

Wat! zou het vorstlijk hoofd, het waakzaam oog,

Het hart, de raadsheer, onze krijgsman, de arm,

De voet, ons paard, de tong, die als trompetter

Ons dient, met klein're helpers en beambten

Van dit ons samenstel, als hen —

Menenius.

Nu, wat? —

Die kerel neemt mij 't woord af! — Nu, wat dan?

Eerste Burger.

Als hen de buik, die veelvraat, onderdrukt,

Die 's lichaams goot slechts is —

Menenius.

Welnu, wat dan?

Eerste Burger.

Wat kon, zoo de and're leden zich beklaagden,

De buik tot antwoord geven?

Menenius.

'k Zal 't u zeggen;

Schenk mij slechts luttel, — veel bezit gij niet, —

Geduld , en 't antwoord van den buik vertel ik.

Eerste Burger.

Gij maakt het lang.

Menenius.

Let wel, mijn goede vriend,

De buik was zeer verstandig en bezadigd,

Niet haastig als zijn klagers; en hij sprak:

„'t Is waar, mijn aangelijfde vrienden," sprak hij,

„Dat ik de spijs voor allen, al uw voedsel,

Het eerst ontvang, maar 't is geheel te recht,

Daar ik van 't gansche lijf de voorraadschuur

En werkplaats ben; want, als gij 't na wilt gaan,

Ik zend het door de stroomen van uw bloed

Ten hove, 't hart, ten zetel van het brein;

En door des lichaams velerhande gangen

Ontvangt de sterkste spier, de nietigste ader,

Wat elks natuur voor 't leven noodig heeft

En vord'ren mag. En schoon gij elk terstond,

Mijn goede vrienden," — sprak de buik, let wel,

Eerste Burger.

Ja goed, doch verder!

Menenius.

„Schoon gij elk terstond

Niet zien kunt, wat ik ieder schenk, ben ik

In staat die reek'ning op te maken, dat

Gij allen meel en bloem van mij ontvangt

En mij de zeem'len laat." — Wat zegt ge er op?

Eerste Burger.

Een antwoord was het. Maar hoe past gij 't toe?

Menenius.

De senatoren zijn die goede buik,

En gij de oproer'ge leden; overweeg eens

Hun moeiten en hun zorgen; denkt eens door,

Wat aller welzijn eischt, en wat bevindt gij?

Dat u geen enk'le weldaad, niets, ten deel valt,

Of 't komt van hen tot u, gaat uit van hen,

En geenszins van uzelven. — Wat denkt gij,

Gij groote teen van dezen volkshoop?

Eerste Burger.

Ik

De groote teen ? Waarom de groote teen?

Menenius.

Omdat gij, een der minsten, laagsten, armsten ,

Van dezen schrand'ren opstand, u vooruitdringt;

Gij maag're rekel, zonder vuur en kracht,

Thans voert gij aan, nu ge Benig voordeel hoopt. —

Maar houdt uw knuppels en uw knotsen klaar;

Rome en zijn ratten raken weldra slaags,

En één deel slikk' vergif. —

(GAIUS MARCIUS komt op.)

Heil, eed'le Marcius!

Marcius.

Dank. — Wat wil dit hier, oproertuig, dat gij,

Zoodra u 't oordeel jeukt, uzelf door krabben

Gansch uitslag maakt?

Eerste Burger.

Recht vriend'lijk, als gewoonlijk.

Marcius.

Een vriend'lijk woord tot u waar' laag gevlei,

Geen afschuw waard. — Wat wilt gij, rekels, wien

Noch krijg noch vrede dient? de een doet u beven,

En de ander maakt u trotsch. Wie u vertrouwt

Vindt hazen waar hij leeuwen wenschte , ganzen

Voor vossen; meer volharding hebt gij niet,

Dan gloeiend hout op ijs, of hagelsteenen

In ,'t zonnelicht. Uw deugd is, dat gij hem,

Die door zijn schuld onteerd is, eerlijk noemt

En 't straffend recht vervloekt. Wie roem verdient,

Verwerft uw haat; uw liefde is als de trek

Eens zieken, die verlangt naar wat zijn kwaal

Vererg'ren moet. Wie op uw gunst betrouwt,

Hij zwemt met boden vinnen, en wil eiken

Gaan vellen met een rieten staf. Verhangt u!

Op u vertrouwen? Elken oogwenk zwenkt gij,

Vergoodt, wien pas uw haat trof, en verguist,

Die pas uw afgod was. — Wat drijft u aan,

Dat ge, allerwege saamgeschoold, den eed'len

Senaat beschimpt, die naast de goden u

Nog in ontzag houdt, dat ge elkander niet

Als spijs verslindt? — Wat is hun vragen?

Menenius.

Koren

Naar hunnen prijs; zij zeggen, dat de stad

Er ruim van is voorzien.

Marcius.

Hang ze op! Zij zeggen!

Aan 't haardvuur zittend willen ze alles weten,

Wat op liet Kapitool geschiedt: wie rijst,

Wie heerscht, wie daalt; partijen doen ze ontstaan,

En gissen echt op echt; verheffen dezen,

En treden niet gelapten schoen op genen,

Die hun mishaagt! — Zij zeggen: graan genoeg! —

Schoof de adel al zijn deernis eens ter zij

En liet mijn zwaard hier rechten! 'k Zou hen staap'len,

Die duizenden van stukgehouwen slaven,

Zoo hoog, als ik kon reiken met mijn speer.

Menenius (trekt Marcius naar den voorgrond).

Stil; deze troep is schier geheel bevredigd;

Zij zijn wel bovenmate dom, maar ook

Verbazend laf. — Doch zeg mij nu, hoe staat het

Met de' and'ren zwerm?

Marcius.

Verstrooid. Ter galg met hen!

Zij schreeuwden over honger, kermden spreuken,

Als: nood breekt wet; ook honden moeten eten;

De spijs is voor den mond; de goden zenden

Niet enkel rijken graan; — met zulke lappen

Omhingen zij hun klachten. Nauwlijks was

Als antwoord hun een eisch vergund, — een onding,

Dat ied'ren eed'len geest het hart moet breken

En fier gezag doen tanen, — of zij wierpen

Hun mutsen als om ze aan de maan te hangen,

En brulden recht voldaan.

Menenius.

Wat werd vergund?

Marcius.

Tribunen, vijf, naar keus van 't grauw, tot schild

Van hunne wijsheid. De een is Junius Brutus,

Velutus, en wie weet! — Vervloekt! eer mij

Dit ware ontperst, moest ieder dak der stad

Door 't grauw zijn afgelicht. Het groeit allengskens

Ons over 't hoofd en doet dra grooter eischen,

Door opstand af te dwingen.

Menenius

Dit is kwaad.

Marcius.

Gaat, vlug naar huis, gij schuim!

(Een Bode komt haastig op.)

Bode.

Waar vind ik Caius Marcius?

Marcius.

Hier! Wat is er?

Bode.

De tijding is: de Volsken zijn te velde.

Marcius.

't Verheugt mij; zoo is duffe drab te loozen,

Ons hier te veel. -- Zie, onze eerwaardste vaad'ren!

(COMINIUS, TITUS LARTIUS, op krukken, en andere Senatoren, alsmede de volkstribunen JUNILIS BRUTUS en SICINIUS VELUTUS komen op.)

Eerste Senator .

't Is, Marcius, waar, wat gij ons onlangs melddet;

De Volsken staan in 't veld.

Marcius.

En die hen aanvoert,

Tullus Aufidius, zal 't u heugen doen.

'k Benijd, — 't is zondig, — hem zijn adeldom;

En ware ik anders dan ik ben, 'k zou wenschen

Als hij te zijn.

Cominius.

Gij hebt elkaar bestreden.

Marcius.

Vocht de eene helft der aard met de and're en stond

Hij met mij aan één zij, 'k zou overloopen,

Slechts om met hem te kampen. 't Is een leeuw,

Wien ik te jagen trotsch ben.

Eerste Senator.

Eed'Ie Marcius,

Sta dan in dezen krijg Cominius bij.

Cominius.

Gij hebt het eens beloofd.

Marcius.

Dit deed ik, ja;

En 'k houd mijn woord. Thans, Titus Lartius, ziet gij

Nog eens, hoe ik dien Tullus sta, hem sla.

Wat! kreupel? blijft gij achter?

Titus Lartius.

Marcius, neen!

Ik leun op de eene kruk en vecht met de and're;

Maar achter blijf ik niet.

Menenius.

Daar spreekt uw bloed!

Eerste Senator.

Verzel ons thans naar 't Kapitool; daar wachten

Ons onze beste vrienden.

Titus Lartius (tot C0MINIU5).

Ga gij voor;

(Tot MARCIUS.) Volg gij Corninius en dan volgen wij;

U komt de voorrang toe.

Cominius.

Kom, eed'le Marcius.

Eerste Senator (tot de Burgers).

Van hier, naar huis, gaat heen.

Marcius.

Neen, laat hen volgen;

De Volsken hebben graan; laat deze ratten

Ginds aan hun schuren knagen. -- Brave muiters,

Uw moed blinkt heerlijk uit; ik bid u, volgt.

(De Senatoren, COMINIUS, MARCIUS, TITUS LARTIUS, en MENENIUS gaan heen. De Burgers sluipen weg. Alleen de beide Volkstribunen blijven over.)

Sicinius.

Was ooit een man zoo trotsch als deze Marcius?

Brutus.

Er is geen tweede zoo.

Sicinius.

Toen 't volk ons tot tribunen koos, —

Brutus.

Zaagt gij toen

Zijn lip, zijn oogen ?

Sicinius.

Ja, en ook zijn hoon.

Brutus.

In gramschap spaart zijn hoon de goden niet.

Sicinius.

De kuische maan zou hij beschimpen.

Brutus.

Dat deze krijg hem vell'! Hij werd te trotsch

Door roem van dapperheid.

Sicinius.

Een aard als deze,

Door voorspoed nog geprikkeld, zet den voet

Niet op zijn eigen middagschaduw. Maar

Vreemd acht ik, dat zijn hoogmoed van Cominius

Bevelen dulden wil.

Brutus.

De roem, dien hij

Bejaagt en alreeds oogstte, wordt niet beter

Behouden en vermeêrd, dan in een rang

Beneden de' eersten; want al wat mislukt

Is schuld des veldheers, ook al doet hij alles,

Wat eenig man vermag; en 't grillig oordeel

Roept dan: Had Marcius nu 't bevel gevoerd!"

Sicinius.

En gaat het goed, dan rooft de stem der menigt',

Die Marcius zoo bewondert, aan Cominius

Den roem, die zijn verdienste toekwam.

Brutus.

Zeker;

Cominius' halven roem oogst Marcius in,

Al deed hij niets er voor; en uit zijn feilen

Spruit roem en eer voor Marcius, ook al kwam

Geen lof hem toe.

Sicinius.

Van hier nu, om te hooren,

Wat reeg'ling wordt gemaakt, en welk gewicht

Hij boven zijn persoonlijkheid erlangt

Bij 't voeren van den krijg.

Brutus.

Ja, laat ons gaan.

(Beiden af.)

Tweede Tooneel

Corioli. Het Senaats-huis. TULLUS AUFIDIUS en eenige Senatoren komen op.

Eerste Senator.

Gij denkt alzoo, Aufidius, dat ze in Rome

Van onze plannen reeds zijn ingelicht,

En weten wat wij doen ?

Aufidius.

Denkt gij van neen?

Wat werd in onzen staat dan ooit bedacht,

Dat niet in Rome werd vermoed, aleer

Het hier tot daad werd? Voor nog geen vier dagen

Hoorde ik van ginds, — ik deel 't u woord'lijk mee;

'k Heb, meen ik, hier den brief; o ja, hier is hij; —

(Hij leest.) „Een leger is bijeen, doch zijn bestemming,

Naar oost of west, geheim. De duurte is groot;

Het volk oproerig; en dit wordt verteld:

Cominius, Marcius, reeds van ouds uw vijand,

Doch meer van Rome dan van u gehaat,

En Titus Lartius, een der stoutste krijgers,

Die drie besturen dezen tocht, — waarheen

Dan ook gericht. Waarschijnlijk geldt het u,

Dus zorgt en waakt!"

Eerste Senator.

Wij staan alreeds te velde;

Doch nooit rees twijfel, of ook Rome zou

Strijdvaardig zijn.

Aufidius.

En daarom scheen 't u wijs,

Uw krijgsplan dicht 't omslui'ren, tot het noodig

In 't licht moest treden. Doch in 't ei reeds, schijnt het,

Heeft Rome 't klaar bespeurd. En die ontdekking

Kortwiekt ons streven, om hun meen'ge veste

Te ontnemen, schier aleer zij konden gissen,

Dat wij in 't veld verschenen.

Tweede Senator.

Edel veldheer,

Aanvaard uw taak en spoed u naar uw scharen;

Ons zij Corioli vertrouwd. Slaan zij

Er zich voor neer, dan voert ge uw leger herwaarts

Tot ons ontzet; doch zeker blijkt u ras,

Niet ons gold hunne waap'ning.

Aufidius.

Twijfel niet;

'k Heb zekerheid er van. Ja, 'k zeg u meer:

Een deel van hunne macht is reeds op weg,

En wel naar hier. — Eerwaarde vaad'ren, 'k ga;

En komen wij met Caius Marcius samen,

Dan volgt — wij zwoeren 't beide' — een strijd, totdat

Een onzer niet meer kan.

De Senatoren.

De goden staan

U bij!

Aufidius.

En hoeden u!

Eerste Senator.

Vaarwel!

Tweede Senator.

Vaarwel!

Allen.

Vaartwel!

(Allen af.)

Derde Tooneel

Rome. Een vertrek in MARCIUS' huis.

VOLUMNIA en VIRGILIA komen op. Zij zetten zich op twee
lage stoelen neder en naaien.

Volumnia.

Ik bid u, dochter, zing eens; of spreek op een meer

opgewekten toon. Als mijn zoon mijn echtgenoot was,

zou ik mij meer verheugen in zijne afwezigheid, als zij

hem eer aanbrengt, dan in de omarmingen van zijn bed,

hoe vurige liefde hij mij ook betoonde. Toen hij nog een

teedere knaap was en de eenige zoon van mijn schoot

toen zijn jeugd en bevalligheid aller blikken tot hem trokken,

toen koningen een dag lang te vergeefs zouden gesmeekt

hebben om aan een moeder zelfs een uur van

zijn aanblik af te koopen, toen dacht ik reeds, hoe goed

eer en roem zulk een wezen sieren zouden, en dat het

niets beter zou zijn dan een schilderij aan den muur, als

geen eerzucht het deed leven; toen reeds was het mij een

genot hem gevaar te doen zoeken, als hij er roem door

vinden kon. Ik zond hem in een moorddadigen krijg;

hij kwam er van terug riet eikeloof om de slapen. Ik

zeg u, dochter, ik trilde niet sterker van vreugde , toen

ik hoorde, dat het een jongen was, dan toen ik voor het

eerst zag, dat de jongen zich een man getoond had.

Virgilia.

Maar als hij in het gevecht gevallen was, moeder, —

wat dan?

Volumnia.

Dan zou zijn heldenroem mijn zoon geweest zijn; daarin

had ik dan mijne nakomelingschap gevonden! Verneem,

wat ik oprechtelijk kan verklaren: had ik twaalf zoons, —

allen mij even na aan het hart, en geen enkelen mij minder

dierbaar dan uw en mijn goede Marcius, — ik zou

er liever elf een edelen dood voor hun land zien sterven,

dan een enkelen in weelde zien zwelgen zonder krijgsmansdaden.

(Eene Dienares komt op.)

Dienares.

Edele vrouwe, Valeria is daar om u een bezoek te

brengen.

Virgilia.

Ik bid u, geef mij verlof om heen te gaan.

Volumnia.

Neen, neen, dit niet. — Mij is 't, als klinkt de trom

Van uw gemaal tot hier, als zie ik, hoe

Hij bij het haar Aufidius nedersleurt.

De Volsker vlucht, als kind'ren voor een beer;

En hij, — ik zie hem, — stampt en roept: ,,Hierheen,

Gij lafaards, gij, in vrees verwekt, ofschoon

U Rome teelde !" — 't Bloedig voorhoofd wischt

Hij met zijn maliehandschoen af, en schrijdt

Zooals een maaier, die het gansche veld

Te maaien heeft, of al zijn loon verbeurt.

Virgilia.

Zijn bloedig voorhoofd! — O, geen bloed, gij goden!

Volumnia.

Stil, stil, zottin! Dit siert den man veel meer,

Dan goud zijn oorlogsbuit. Toen Hecuba

Haar Hector zoogde, blonk haar borst min lieflijk

Dan Hectors voorhoofd, toen 't verachtend, bloed

Den Griekschen zwaarden tegensprenk'lend, glansde. —

Ga, zeg Valeria, dat zij welkom is.

(De Dienares af.)

Virgilia.

O goden, hoed mijn gade voor den fellen

Aufidius!

Volumnia.

Kind, hij slaat Aufidius' hoofd

Ter aard, en treedt hem op den nek!

(VALERIA treedt binnen, met de Dienares en een Begeleider.)

Valeria.

U beiden, eed'le vrouwen, goeden dag!

Volumnia.

Mijn waarde, —

Virgilia.

Ik ben verheugd u te zien.

Valeria.

Hoe gaat het u beiden? Gij zijt waarlijk echte huis

Wat hebt gij daar onderhanden? Een fraai-vrouwen !

patroon, inderdaad! — Hoe maakt uw kleine knaap het?

Virgilia.

Ik dank u, mijn lieve; zeer wel.

Volumnia.

Hij zou liever zwaarden zien flikkeren en de trom hooren,

dan zijn onderwijzer naar de oogen zien.

Valeria.

Op mijn woord, een zoon van zijn vader; zoowaar ik

leef, een allerliefste knaap! Waarachtig, ik heb hem verleden

Woensdag een half uur achtereen gadegeslagen; hij

heeft zoo iets vastberadens in zijn voorkomen. Ik zag

hem een gouden vlinder najagen; en toen hij dien gevangen

had, liet hij hem weder vliegen; en weer hem

achterna; en daar valt hij lang uit neer, en weer op, en

vangt hem weer; — en of nu zijn val hem zoo boos had

gemaakt, of wat het was, — hij zette zijn tanden op

elkaar en scheurt hem stuk. 0, ik verzeker u, dat hij

hem in flarden reet.

Volumnia.

Dat is zijns vaders aard.

Valeria.

Inderdaad, ja, 't is een edel kind.

Virgilia.

Nog een dreumes, Valeria.

Valeria.

Kom leg uw naaiwerk ter zijde; gij moet dezen namiddag

eens de lediggaande huisvrouw met mij spelen.

Virgilia.

Neen, mijn waarde, ik ga niet uit.

Valeria.

Niet uit!

Volumnia.

Zij zal, zij zal.

Virgilia.

Neen, zeker niet, laat mij. Ik ga niet over mijn drempel,

voor mijn gemaal uit den krijg terugkomt.

Volumnia.

Foei, gij spert u recht onredelijk in. Kom, gij moet

onze goede vriendin eens gaan bezoeken, die in het kraambed

ligt.

Virgilia.

Ik wil haar spoedig herstel toewenschen en niet mijne

gebeden haar bezoeken, maar ik kan er niet heengaan.

Volumnia.

En waarom dat, bid ik u?

Virgilia.

Niet uit traagheid en ook niet uit liefdeloosheid, geloof

mij.

Valeria.

Gij zoudt een tweede Penelope willen zijn! Maar men

zegt, dat al het garen, dat zij in Ulysses' afwezigheid

spon, Ithaca alleen van motten vervuld heeft. Kom, ik

wenschte, dat uw linnen even gevoelig was als uw vinger,

dan zoudt gij uit medelijden ophouden het te prikken.

Kom, gij moet met ons gaan.

Virgilia.

Neen, mijn waarde, vergeef mij; inderdaad, ik wil

niet uit.

Valeria.

Neen, zoo niet; kom, ga mede; en ik vertel u opperbest

nieuws van uw man.

Virgilia.

0 lieve Valeria, dat kan er nog niet wezen.

Valeria.

Zeker wel, ik scherts niet. Gisterenavond is er tijding

van hem gekomen.

Virgilia.

Waarlijk, Valeria?

Valeria.

In ernst, 't is waar; ik heb het van een senator hooren

vertellen. En het is aldus: — de Volsken hebben een

leger in 't veld, waartegen Cominius , de opperbevelhebber,

met een gedeelte der Romeinsche macht is opgetrokken;

uw gemaal en Titus Lartius hebben zich nedergeslagen

voor hunne stad Corioli; zij twijfelen geen oogenblik aan

de overwinning en denken den veldtocht kort te maken.

Dit is waar, op mijn eer; en nu kom en ga met ons.

Virgilia.

Verschoon mij, beste; later zal ik u in alles te wille zijn.

Volumnia.

Laat haar maar, Valeria! Zooals zij nu is, zou zij onze

opgeruimde stemming maar bederven.