De Katholieke Illustratie/Jaargang 1/Nummer 12/Onze zedelijke middelen
| ← Onze Zouaven | ‘Onze zedelijke middelen’ (1867) door P. Ch. Smit | Fragmenten uit de brieven van den Zouaaf Pieter Jansz. Jong → |
| Afkomstig uit De Katholieke Illustratie, jrg. 1, nr. 12 (1867), p. 95. Publiek domein. |
ONZE „ZEDELIJKE MIDDELEN.”
De ”zedelijke middelen” waarop de gekroonde revolutie rekende om de tijdelijke magt van den H. Stoel te vernietigen, hebben op eene schitterende wijze gefaald, en de zedelijke middelen waarmede de Katholieke wereld den grooten Pius gesteund heeft, zijn in de handen der Voorzienigheid de middelen geweest om den Paus te redden uit de handen zijner vijanden.
De ”tijdelijke magt” immers was veroordeeld in den raad van de vorsten dezer aarde, die het stof aanbidden. De Paus, de hoogste vertegenwoordiger van regtvaardigheid, deugd, geloof en liefde was hun een doorn in het oog, eene ergernis, eene beschaming, eene dwaasheid. Hij mogt niet meer zetelen onder de vorsten des souvereinen volks; hij moest verdwijnen want hij schitterde boven alles uit, op zijn nederigen troon. Die onzinnigen … Zij meenden hem met zijn troon zijne magt en kracht te ontnemen. Zij meenden de rots der waarheid te ontwortelen met 's Pausen troon te ondermijnen.
En toen ruw geweld niet baatte, moesten er zedelijke middelen aangewend worden. De Paus moest zich zelven veroordeelen. Aan eigen kracht overgelaten moest Hij — op den vermolmden stoel van Petrus — van zelf omvallen. Het was maar een kwestie van tijd.
De zwakke grijsaard kon sterven…… maar hij stierf niet en gaf meer dan ooit teekenen van levenskracht.
De Paus zou moedeloos worden en transigeren met de eischen der moderne begrippen …… maar encykliek op encykliek en de beroemde Syllabus sloegen die verwachting den bodem in en helderder dan ooit klonk de waarschuwende, bestraffende stem van den grooten Paus, toen hij die begrippen veroordeelde.
De Paus moest door geldgebrek getemd worden …… maar de St. Pieters-penning verijdelde die snoode berekening en de Katholieke wereld bragt hare offers aan de voeten van Pius IX niet als een afgedwongen belasting maar als een vrijwillig offer van kinderlijke liefde en van vurig geloof.
De Fransche bezetting verliet Rome. Zonder de Fransche bajonnetten zou de Paus hulpeloos zijn …… maar het Katholieke Europa leverde keurbenden van vrijwilligers die niet kwamen om als huurlingen de wacht te houden aan het paleis van den Paus-Koning — niet om in revues en parades te schitteren met uniformen en wapenen, maar om, uit geloof en liefde, hun bloed en hun leven te geven. Het zijn de Zouaven, waaronder de onze, die den Paus uit dien strik gered hebben.
De Romeinen zouden van zelf in opstand komen …… maar de Romeinen bleven rustig en gaven integendeel zulke doorslaande bewijzen van hunne verknochtheid en liefde voor hun vorst dat zij evenveel bewondering als ergernis opwekten bij vriend of vijand.
Toen moest er een inval beproefd worden, om den opstand uit te lokken en horden ellendelingen, aangevoerd door den rooden bandiet, trokken 's Pausen staten binnen …… maar de bevolkingen bleven trouw en de heldenmoed der Pauselijke troepen verjoeg Garibaldi met zijn schuim.
Toen waren de zedelijke middelen uitgeput en de zaamgezwoornen ten einde raad. Verward in hunne eigen strikken, staan zij op het punt de wapens tegen elkander te keeren. De Fransche en Italiaansche legers staan schier tegenover elkander en Garibaldi heeft onder hunne oogluikende toelating weer moed gevat en sluipt om de poorten van Rome …… God alleen doorziet de duisternis waarin de aanstaande gebeurtenissen gehuld zijn.
Maar intusschen is de Katholieke wereld ontwaakt en heeft weer naar hare zedelijke middelen gegrepen van welke zij redding verwacht in Gods hand. Beangst over den schijnbaren voorspoed der ongeregtigheid rijst het gebed weer smeekend op uit millioenen geloovige harten en vloeijen giften en offers uit millioenen hulpvaardige handen. Andermaal heeft geloof en eerbied een wedstrijd van kinderlijke liefde uitgelokt om den grooten Pius bij te staan en te troosten. Andermaal, terwijl de Zouaven hun bloed vergieten, organiseert zich eene dier krachtige demonstratien van het Katholieke leven die eerbied afpersen en de vijanden des Geloofs en des Pausen van schaamte en ergernis doen tandeknersen.
Helaas! ook onder de kinderen der Kerk zijn er die zich ergeren aan die indrukwekkende getuigenis van liefde en geloof. Ook onder ons rijzen enkele stemmen, die klagen, „dat de kostbare Nardus-balsem verkwist en het geld aan de armen onthouden wordt.” Judas heeft de schande het, eerst die snoode aanmerking gemaakt te hebben toen Maria Magdalena hare wereldbekende akte van eerbied en liefde verrigtte.
Neen, onze Zouaven, onze vrijwillige bijdragen, gesteund en geheiligd door onze gebeden en goede werken, zijn in Gods handen de middelen geweest om de aanslagen der goddeloozen te verijdelen en hoe meer men leert inzien dat de zaak des Pausen niet alleen de Zijne, maar ook de zaak van God, van de regtvaardigheid, van de orde en van de maatschappij is, hoe meer de waarde uitkomt van „onze zedelijke middelen” waardoor de goede zaak zal zegevieren.
Onze Zouaven hielden onze eer op met hun bloed en hun leven. Houden wij hunne eer op met de middelen die in ons bereik zijn en ondersteunen en bevorderen wij met hand en tand de inzameling der vrijwillige bijdragen, als eene demonstratie van ons Geloof, van onzen eerbied en liefde jegens Pius IX. Mogen wij in dien wedstrijd - even luisterrijk den palm der eer behalen, onder de Katholieke natien, als onze Zouaven dien op het slagveld verworven hebben.