Een liedt van de ontsettinghe der vromer stadt Leyden

EEN LIEDT VAN DE ONTSETTINGHE DER VROMER STADT LEYDEN

Op de wijse: Wilhelmus van Nassouwen

Aenhoort ghy Nederlanden
Met herten seer verheucht;
Tot God verheft u handen
En looft sijn groote deucht;
Wilt nu sijn eer verbreyden
(Ghy waert seer belaen)
Om die ontsettingh van Leyden,
Twelck onlancx is ghedaen.

Maer wilt considereren
In dese wonder daet
De stercke handt des Heeren,
En niet der menschen raet.
Tis God die tallen tijden
Den sijnen uyter doodt
Verlost, en can bevryden
Van swaeren honghers noot.

Ghy hebt dus lang 't vertrouwen
In sconincx macht ghestelt,
End op sijn schoon landouwen,
Heyrcracht end groot ghewelt,
Maer boven den arm des Heeren
Vermach gheen potentaet.
Hoe soudt ghy wel floreren
Als God daer buyten staet?

Laet u een spieghel wesen
In Hollant Leyden schoon,
Oock die daer in God vreesen
En Christum sijnen Soon,
Die is haer Coninck verheven,
Haer schilt, haer borcht, end weer;
Dit heeft den vyandt doen beven,
Jae vluchten met oneer.

Tis wonder int aenschouwen
Der menschen ooghen blint,
Hoe dat in het benouwen
Was den borgher ghesint
Met pest dees stadt beladen,
Hongher, krijch, dieren tijt,
Te houden sonder soldaten
So lang in svyants spijt.

Ick laet noch te vermonden
Al die afbreucken fier,
Twelck sy tot allen stonden
Den Spangiaert deden hier;
Ten mocht haer niet faelgieren:
Zy streden voort vaderlant
En om het woort des Heeren,
Dat was daer in gheplant.

U laster mont hoochmoedich,
O Spaenschen Assur wreet,
Heeft God ghehoort seer spoedich
Dien ghy voor Hem op deet:
Baldees die hadt ghesworen,
Dat son end manenschijn,
Vergaen most, oft verloren
Sou de stadt Leyden zijn.

Hierom heeft God almachtich
Oock het bidden haest verhoort
Der burghers, tot Hem clachtich;
O Leyden, vreucht orboort!
Den Prince van Orangiën
Heeft Hy u tot een heldt
Verweckt, die 't volck van Spangiën
Breken sou haer ghewelt.

Oock zijn u bontgenoten,
Den adel in steden meest
Van Hollant, onverdroten
Aldaer present gheweest,
En hebben tot uwen bystanden
Al om de dijcken door boort,
End tot een zee haer landen
Ghemaeckt; tis noyt ghehoort.

Het was vreucht te aenschouwen
Den admirael vaillant,
Boysot, end edel grouwe
Van Walcheren so playsant;
Den Spangiaert seer beladen
Ginghen dees maets te keer;
Met sprincen scheeps armaden
Behaelden sy prijs end eer.

Haest sachmen doen verneeren
Ons vyants hooghen moet;
Sijn schanssen doort verveeren
Verliet hy met der spoet.
Hy moest de stadt sien spijsen
Met coorn seer abondant,
End uyt syn legher rijsen
Met oneer ende schant.

Princesse, Leyden schoone,
Ghy Borghers jonck end out,
Met recht spant ghy de croone,
Om dat ghy onverflout
Ghebleven zijt stantvastich;
Ghy ander steden, ras
Helpt ons den vyant amachtich
Najaghen op dit pas.