‘k En heb vandage, o levensbronne,
geen eenen keer gezien u, zonne,
‘t en zij te noene, en bij geval,
een witte plekke, en daarmeê al.
Een witte plekke, in ‘t grauw gesteken,
der blind gedoekte hemelstreken:
hoe is ‘t dat ik u heeten zal?
Een witte plekke, en daarmeê al!
‘t Is duister ommentomme en ‘t leven
van ‘s werelds ooge is uitgewreven
op, over mij en ‘t aardsche dal,
een witte plekke, en daarmeê al!
En, krijge ik, nu, dat Paaschen hier is,
dat levenslustig mensche en miere is,
voor oosterlied en lofgeschal,
een witte plekke, en daarmeê al?
Het deert mij zoo de zonne moeten
zien uitgaan en goênavond groeten,
mij dezen dag! o, al te smal:
een witte plekke, en daarmeê al!
Maar moet het zoo, heropgerezen
laat, morgen vroeg, uw aanschijn wezen
mij zoete, o zonne, en liefgetal:
geen witte plekke, en daarmeê al!
19/4/1897
