Gloriant
Gloriant
|
Gloriant | |
| Auteur | |
| Genre(s) | Toneelstuk |
| Brontaal | Middelnederlands |
| Datering | 14e eeuw |
| Bron | Project Laurens Jz Coster |
| Auteursrecht | Publiek domein |
 | |
Een abel spel ende een edel dinc vanden hertoghe van Bruuyswijc, hoe hi wert minnende des Roede Lioens dochter van Abelant.
PERSONEN
GLORIANT
hertog van Brunswijk
GHERAERT
's Hertogen oom
GODEVAERT
diens vriend
RODELIOEN
vorst van Abelant
FLORENTIJN
Zijn dochter
ROGIER
Zyn dienaar
FLOERANT
Zijn neef
DE BEUL
PROLOOG
Ic hidde gode, den oversten vader,
Dat hi ons moet bewaren alle gader.
Heren ende vrouwen, groet ende clene,
Ic hidde u allen int ghemene,
Dat ghi wilt maken een ghestille,
Ende merct daer na, diet merken wille:
Men sal u hier spelen een suverlijc dinc
Van enen hoghen jonghelinc,
Die hertoghe was van Bruuyswijc.
Hem dochte, dat niemen sijns ghelijc
Op eertrike niet vinden en mochte,
Ende sprac uut overmoedege gedochte
Roemeghe worden ende ombekint,
Daer dicke die meneghe es bi gescint.
Want wie dat hem te hoghe beroemt,
Als dan die saken anders comt,
Soe wort hi bi den roeme ghescant.
Alsoe gevielt desen hoghen wigant.
Al was hi rike ende hoge geboren,
Uut groten roem soe quam hem toren.
Om dat hi sprac roemeghe wort,
Wert vrouw Venus op hem ghestoert,
Soe dat sijt namaels op hem wrac,
Die roemeghe worde, die bi sprac,
Alsoe ghi nu hier selt bescouwen.
Daer omme radic heren ende vrouwen,
Dat hem nieman te hoghe en sal beroemen,
Want daer es selden ere af comen.
Te hoghen roem en wert nie ghepresen.
Nu bidden wi gode, die wert gheslegen
Ane een cruce om onsen sonden,
Dat wi alle salich werden vonden
Te Josepat in dat soete dal,
Daer god sijn oerdeel besitten sal.
Dies biddic Maria der coninghinnen.
Nu boert ende swijcht, wi gaen beghinnen.
BRUNSWIJK
GHERAERT, SHERTOGEN OEM
Waer sidi, lieve vrient Godevaert?
GODEVAERT
Ic ben hier, her Gheraert
Nu segt mi, wats die raet?
GHERAERT
Godevaert, het en dochte mi niet quaet,
Dat ons hertoghe, die hoghe baroen,
Enen huwelijc woude doen
Ende dat hi nemen woude een wijf.
Hi heeft soe scone vromen lijf
Ende es een stout jonc man van daghen.
Hadde hi een wijf, si mochte draghen
Kindren: dat ware des lants profijt.
Hets een lantscap groet ende wijt;
Het ware scade, bleeft sonder gheboert.
Daer omme hebbic u gheroepen voert,
Dat ghi ons daer toe sout gheraden.
GODEVAERT
Heer Gheraert, dat en mochte niet scaden;
Daer hebhic oec omlancs om ghepeinst.
Maar ic segghe u al ongheveinst,
Heer Gheraert, ghi sijt des hertogen oem,
Daer omme moetti sijns nemen goem
Meer dan ic ofte die hem niet en bestaet.
GHERAERT
Wattan, Godevaert, ghi moet ons raet
Gheven, hoe dat wi varen moghen.
Dlantscap waers in goeden hoghen,
Hadde hi een wijf ende kinder daer bi.
GODEVAERT
Heer Gheraert, daer omme selen wi, ic ende ghi
Onder ons beiden daer na spien.
Ic weet ons wel na ene te sien,
Die men hem gheven sal herde gherne.
Dats die coninc van Averne
Heeft een dochter noyael ende goet,
Ende die oec draecht enen reinen moet
Ende hevet enen goeden aert.
GHERAERT
Sekerlijc, heer Godevaert,
Die huwelijc dochte mi goet.
Die coninc van Averne es een edel bloet
Ende die altoes binnen sinen daghen
Sine wapen eerlijc heeft ghedraghen,
Ende sijn vorders van goeder aert.
Sekerlike, Godevaert,
Desen huwelijc dochte mi goet ghedaen.
GODEVAERT
Laet ons dan toten hertoghe gaen
Ende laet ons hem dit legghen te voren;
Dan soe moghen wine spreken horen,
Hoe dat hi beraden si.
Nu willen wi gaen, ic ende ghi,
Ende laet ons horen wat hi seght.
Staet sijn herte daer toe gheweght,
Soe willen wi thuwelijc maken dan.
Waer sidi, hertoghe, hoghe gheboren man,
Edel hertoghe van Bruuyswijc?
DIE HERTOGHE
Sijt willecome, oem, sekerlijc,
Ende minen lieven vrient Godevaert!
Nu segt mi, lieve oem Gheraert,
U begherte; het sal u ghescien.
GHERAERT
Gloriant neve, dat souden wi gerne sien:
Dat ghi wout huwelijc doen.
Wi saghent gerne, edel haroen,
Ende oec Bruuyswijc, u selves lant.
DIE HERTOGHE
Oem Gheraert, hoghe gheboren wigant,
Daer toe en benic noch niet ghestelt.
Ic bidde u, dat ghi mi niet en quelt,
Want daer en willlc niet af horen;
Ic en weet gheen wijf op eerde gheboren,
Daer ic met woude leiden minen tijt.
GHERAERT
Neve, ghi moetet om des lants profijt
Doen alsoe wel als om u selves lijf.
Ghi selt nemen moeten een wijf,
Neve, om kinder daer van te crighen.
GODEVAERT
Nu en canic langer niet gheswighen!
Edel hertoghe, hoghe baroen,
Ghi moetet om uus lants wille doen,
Om kinder te crighene, al Gheraert seght.
Hets een dinc dat men niet en pleght,
Sonder vrouwe te bliven, soe groten here.
Ghi souter u lantscap met onteren,
Edel here, stoerfdi sonder gheboert;
Daer soude op risen een groet discoert:
Elc sout die naeste willen sijn.
Ghi sout beraden groten pijn
Den edelen lande van Bruuyswijc.
DIE HERTOGHE
Godevaert, Godevaert, sekerlijc,
Dese redene es te male om niet.
Mijn herte gheen wijf soe gherne en siet,
Daer ic om gave een haer.
In weet gheen wijf, dies werdich waer,
Dat icse maken soude mijn vrouwe.
GODEVAERT
Here, wacht dat u noch niet en rouwe,
Dat ghi sprect dus domme woert.
Wort vrouwe Venus op u ghestoert,
Si sal u noch maken mat.
GHERAERT
Gloriant neve, verstaet wel, dat
Samsoen, die was soe sterc,
Bedroghen wert bider minnen werc,
Ende oec Apsloen, die scoen,
Ende die wise coninc Salomoen
Bleven bi minnen al bedroghen.
Dits emmer waer ende niet gheloghen:
Vrouwen minne brachse tonder.
DIE HERTOGHE
Seker, oem, dat heeft mi wonder,
Maer si waren vol geckerdiën.
Oem Gheraert van Noermandiën,
Daer quamen ander saken bi:
Sine waren haers selfs van herten niet vri,
Si bleven aen vrouwen al versmoert.
Ic en weet gheen wijf van soe hoger geboert,
Dat icker seker om gave twee peren.
GHERAERT
Seker, neve, dats niet dan sceren
Mede te makene, soe wie dat hoerde,
Ende ic en hoerde nie so domme woerde
Spreken enen hoghen man.
Seker, neve, ghi moet nochtan
Huwen om des lants profijt.
DIE HERTOGHE
Seker, oem, dien tijt
En sal nemmermeer man bescouwen,
Dat ic enech wijf sal trouwen,
Die nu op eertrike leeft
Of die die werelt binnen heeft,
Want ic hebbe soe vromen lijf.
Soudic dat legghen ane ene wijf,
Soe waric emmer buten kere.
Ende oec benic soe groten here
Vanden lande van Bruuyswijc.
En es gheen wijf op eerde mijns gelijc;
Ic wil bliven mijns selves man.
GHERAERT
Bi den vader die mi ghewan:
Nu en hoerdic nie soe domme tale!
Seker, neve, en voeght u niet wale,
Dat ghi den vrouwen sprect soe naer.
GODEVAERT
Seker, Gheraert, ghi segt waer:
Den vrouwen heeft hi wel na ghesproken,
Maer het sal noch werden ghewroken,
Dat weetic wel in rechter trouwen;
Een lieflijc aensien van eenre vrouwen
Sal hem noch duncken medesine.
DIE HERTOGHE
Oem Gheraert, bider trouwen mine,
Dat en seldi gheleven nemmermeer!
Mijn herte es vaster dan een weer,
Ghestelt al op mijn scone lijf.
Ic en weet op eertrike gheen wijf,
Die mi dunckt dat mijns werdich ware.
Mijn herte dat vlieght ghelijc den are
Boven alle vrouwen minne.
Soudic dan mijn herte ende vijf sinne
Legghen an eens wijfs bedwanc?
Van gode moetic hebben ondanc,
Of dat emmermeer ghesciet.
GHERAERT
Gloriant neve, soe waert om niet,
Dat hoeric wel, datter ic om pine.
Maer wacht, dat u noch niet en scine,
Dat ghi sprect dus dommelijc.
ABELANT
FLORENTIJN, DIE MAGHET
Ay, en mach op eertrijc
Mijns ghelijc niet gheboren sijn,
Ende die ware vander naturen mijn
Ende ghelijc mi van moede?
Ic en sach nie man soe rijc van goede,
ic woude hebben tot enen man,
Noch amerael, noch soudan,
Noch nie man soe hoghe gheboren,
Die mi van huwelijc leide te voren,
Dat ic sine minne woude draghen.
Dier ghelijc hebbic horen ghewaghen
Van enen man in kerstenrijc,
Ende es hertoghe van Bruuyswijc,
Ende van herten alsoe proeys
Ende van moede soe oerghelyoes,
Dat hi oec gheen wijf en mint.
Wi sijn beide ghelijc ghesint,
- Dat segt mi mijn herte te voren -
Ende onder ene planete gheboren
Ende hebben beide gader ene nature.
Nu salic hem sinden ene figure,
Een beelde ghemaect na mijn anschijn:
Eest dat wi twee ghelike sijn,
Sijn herte sal hem verwandelen dan.
Bi minen god Tervogan,
Ic sal horen wat hi sueght.
Mijn herte dat staet te hem ghevueght,
Om dat hi van herten es soe fier.
Waer sidi, mijn bode Rogier?
Comt tote mi, ic hebts te doen.
ROGIER
0 edel vrouwe, bi Mahoen,
Segt mi, wat wildi hebben ghedaen?
FLORENTIJN, DIE MAGHET
Rogier, ghi moet haestelec gaen
Toten hertoghe van Bruuyswijc,
Ende es gheleghen in kerstenrijc,
Ende es gheheten Gloriant.
Ghi selt hem gheven in sine hant
Dese figure, den deghen fijn,
Ende segt hem, dat icse na danschijn mijn
Hebbe doen maken wel ghelijc,
Ende dat ghi comt uten rijc
Vander stat van Abelant,
Ende segt oec den hoghen wigant,
Dat ic hem bidde in rechter trouwen,
Dat hi in deere van allen vrouwen
Dese figure wille anesien.
Hem sal sere verwonderen van dien,
Wat ic daer met menen mach.
Ende segt hem, dat ic nie man en sach,
Daer ic mede deilen woude mijn lijf;
Ende segt hem oec al sonder blijf;
Dat hi es mijn vader: die hoghe baroen,
Van Abelant die rode lioen,
Ende hoert ende merct ende swijcht ende heelt,
Ende verstaet wel dat hi u beveelt,
Ende brinct mi die boetscap dan.
ROGIER
Bi minen god Tervogan,
Joncfrouwe, dese boetscap wert gedaen;
Ic wille met haesten daerwert gaen.
BRUNSWIJK
ROGIER
Mamet ende Apolijn
Die moeten bewaren die vrouwe mijn,
Die mi heeft ghesent tote hier.
Edel here, ic ben een metselgier
Eender joncfrouwen noyael ende goet.
Si bidt u op gherechter oetmoet,
Dat ghi wilt anscouwen dese figure.
Si es na die scoenste creature
Ghemaect, die men vint in eertrike,
Ende haren anschijn alsoe ghelike,
Al waer sijt selve, die vrouwe weert.
Si es van hare doghet vermeert
Ende oec van haren hoghen moet.
DIE HERTOGHE
Metselgier, nu maect mi vroet:
Wie es die joncfrou? doet mi becant.
ROGIER
Dats Florentine van Abelant,
Die edel joncfrou ende die rike.
Men vint in heydenesse niet haers gelike,
Soe noyael noch soe scone van live.
Men vinter in eertrike niet vive,
Die gheliken der vrouwen mijn.
Si en mochte niet noiaelder sijn,
Hovescher noch bat gheraect,
Ende van haren live soe volmaect
Ende haren moet soe eerlijc dracht.
En was nie man op eerde verdacht,
Soe rike noch soe hoghe gheboren,
Die hare van minnen leide te voren,
Dat si worden woude sijn wijf.
Si heeft te male een reine lijf
Ende enen vader van hoghen doen;
Dats van Abelant die rode lioen,
Es haer vader, des sijt vroet.
DIE HERTOGHE
Du best een bode ghetrouwe ende goet,
Dat hoeric herde wel ane di!
Nu staet op ende gaet met mi;
Ic sal di wel te ghemake doen.
ROGIER
Ic doet gherne, edel baroen.
DIE HERTOGHE
Nu biddic gode, diet wel vermach,
Dat hi mi late gheleven den dach,
Dat ic dese joncftou noch anscouwen moet,
Die mi dese grote vrienscap doet
Ende heeft mi die figure ghesent,
Dit anschijn, na thare gheprent.
Ay god, ende mach haer anschijn
Ghelijc deser figure sijn,
Sone saghic op eerde nie haers ghelijc.
SI ware wel weert in Bruuyswijc
Te sine ene vrouwe ende ene hertoghinne.
God, daer alle doghet es inne,
Die gheve haer altoes goeden morghen.
Ay god, wat consten dracht si verborghen
Int herte, dies benic wijs.
Si draghet van abelheiden een rijs
Boven allen vrouwen, die ic nie sach.
Ay, god die gheve haer goeden dach,
Die mi ghesent heeft desen pant.
ROGIER
O hoghe gheboren wigant,
Ic hebbe mine boetseap ane u ghedaen,
Nu willic weder keren gaen
Toter joncfrouwe Florentijn.
DIE HERTOGHE
Rogier, Rogier, nu soe moetti sijn
Goet ende ghetrouwe in alder stont
Ende draghen enen hoveschen mont;
Wat ghi hoert ende wat ghi siet,
Dat en seldi voerder vertrecken niet,
Rogier, dan men u beveelt:
Hi es te prisene die wel heelt.
Lieve Rogier, nu sijt ghetrouwe
Ende groet mi sere die scone joncfrouwe
Ende segt hare in ware dinc,
Dat nie wijf van mi en ontfinc
Groete meer dan si allene.
Maer om dat si es soe rene
Ende soe noyael van haren live,
Soe segt den edelen sconen wive,
Dat si mi houde hare reynecheit
Tot onser beiden salicheit;
Ic sal hare oec ghestadich sijn.
ROGIER
O edel here, bi Apolijn,
Si hat mi uter maten sere,
Dat ic u vraghen soude, edel here,
Of si u emmermeer soude moghen sien.
DIE HERTOGHE
Rogier, dat sal hare ghescien.
Eer dat lijdt die 7 weken,
Salic die joncfrou sien ende spreken,
Op dat mi god behout mijn lijf;
Ende groet mi sere dat edel wijf;
Die god altoes bewaren moet.
ROGIER
Nu willic gaen lopen metter spoet.
Mamet ende Apolijn
Ende Mahoen ende Jupetijn
Die moeten u gheven goeden dach.
ABELANT
FLORENTIJN, DIE MAGHET
Rogier, nu doe mi ghewach:
Hebstu ghesien den hoghen man?
ROGIER
Jaic, vrouwe, bi Tervogan,
Hets een man van hogher weerde.
Ic weet wel, dat op die eerde
Sijns gelike niet en leeft
Noch die werelt binnen en heeft,
Van schoenheden noch van hoghen moede.
Hi es een man van edelen bloede,
Rijc van haven, groet van gheslachte
Ende edel gheboren van groter machte,
Ende die oec hout een rikelijc hof.
Ic en hoerde nie soe groten lof
Gheven als men gheeft Gloriant.
Hi es te male een coen wigant
Ende ontsien van allen man.
FLORENTIJN, DIE MAGHET
Rogier, Rogier, nu segt mi dan:
Wat groeten heeft hi mi ghesent?
ROGIER
O edel vrouwe wide bekent, Hi seide mi in ware dinc,
Dat nie wijf van hem en ontfinc
Groete meer dan ghi allene,
Ende bidt u, edel vrouwe rene,
Dat ghi hem hout u suverheit
Tot uwer beiden salicheit;
Hi sal u oec ghestadich sijn.
FLORENTIJN, DIE MAGHET
Segt mi, Rogier, bi Apolijn,
Ende seide hi niet, dat hi mi gerne soude sien?
ROGIER
Jahi, vrouwe, dat sal u ghescien. Noch eer liden 7 weken,
Sal hi u sien ende daer toe spreken.
Alsoe seide mi die wigant
Ende ghelovet mi in mine bant
Ende swoert bi der trouwen sijn.
FLORENTIJN, DIE MAGHET
Bi minen god Apolijn,
Na dien tijt soe salic wachten.
Mocht noch comen na mijn achten,
Dat mi dat noch mochte gescien,
Dat ic den hertoghe mochte anesien,
Soe waric alle sorghen vri.
Rogier, staet op ende gaet met mi;
Ghi hebt u boetscap wel bewaert.
BRUNSWIJK
GLORIANT, DIE HERTOGHE
Waer sidi, edel oem Gheraert
Van Norinandiën, hoghe haroen?
Uns raets hebbic nu wel te doen,
Edel oem, hoghe wigant.
GHERAERT
Wat segdi, neve Gloriant,
Wat sijn die dinghen die u ghebrect?
DIE HERTOGHE GLORIANT
Edel oem, dat mi int herte stect,
Dies ic niet langher en can ghehelen.
Gherechte minne doet mi soe quelen,
Dat mi costen sal mijn lijf.
Ic minne soe sere een edel wijf;
Dat ic ure, no nacht no dach,
Gherusten no gheslapen niet en mach,
Sent dat ic ierst die minne began.
GHERAERT
Dats dat ic niet en can
Gheloven, soe wats ghesciet,
Dat u edel herte verdriet
Lijdt om enech wijf die leeft,
Of die die werelt binnen heeft.
Dies en canic gheloven twint.
DIE HERTOGHE
Och edel oem, wide bekint,
Ic lide wel ende gheve mi sculdich,
Dat ic hier voermaels menechfuldich
Dommelike hebbe ghesproken.
Edel oem, dat wert nu al gewroken,
Dat ic sprac die domme woert.
Dies es vrouwe Venus op mi ghestoert
Ende heeft mi int herte gheraect,
Ende enen dienere der vrouwen ghemaect,
Ende leert mi gaen der minnen pas.
GHERAERT
Ende hoe willic gheloven das?
Ghi draghet soe hoverdeghen moet,
Ghi maket mi ende Godevaerde vroet,
Dat gheen wijf op eertrike
Soe hoghe gheboren noch soe rike,
U dochte dat uus werdich ware.
U herte dat vlieght ghelijc den are
Boven alle minnen crachte.
Het en mach niet comen in u ghedachte;
Hets al sceren dat ghi segt:
U herte soe vol hoeverde stect,
Die vrouwen en moghen ane u niet winnen.
DIE HERTOGHE
Och edel oem, wilt mi versinnen.
Dat ic soe dommelike sprac,
Dat quam daer bi, dat mi ghebrac
Wetentheit, in rechter trouwen.
Nu comic ghenaden allen vrouwen
Om ene, die mi quelen doet,
Want herte ende sin, ziele, lijf ende moet
Staet al in eenre joncfrouwen ghewelt.
GHERAERT
Wie es die joncfrou, die u dus quelt?
Gloriant neve, laet mi dat weten,
Want ic en can emmer niet vergheten
Der hogher woerden die ghi spraect.
Ende sidi nu ane ene minne gheraect,
Seker, neve, dat wondert mi!
Segt mi doch, wie se si,
Die u herte alsoe beswaert.
DIE HERTOGHE
Van Normandiën oem Gheraert,
Si heet Florentijn van Abelant,
Edel oem, coen wigant,
Ende heeft enen vader van hoghen doen.
Dats van Abelant die rode lioen,
Es haer vader, des sijt wijs.
GHERAERT
Hulpt, here god vanden paradijs!
Neve, hoe mach dat comen bi?
Dat heeft mire herten alte vri,
Om dat si woent soe verre van hier.
DIE HERTOGHE
Och, edel oem, der minnen vier
Es snelder vele dan enech ghescot.
Oem Gheraert, bi minen god,
Si heeft mi een saluut ghesent
Ende een anschijn, na thare gheprent,
Ghelijc den haren ene figure.
Si es die scoenste creature,
Die leeft onder des hemels trone.
Si ware wel weert te spannen crone,
Al waert een coninc van Vranckerijc.
Sie en es gheenre vrouwen ghelijc,
Die die sonne nu bescijnt.
Al es mijn herte van hare ghepijnt,
Seker, oem, si eest wel weert.
Si es van hare doghet vermeert
Ende oec van haren hoghen moet.
Och, edel oem, ic maects u vroet,
Minen verborghen heimeliken staet.
Nu biddic u, oem, gheeft mi raet,
Dat ic mijn lief ghewinnen mach.
GHERAERT
Gloriant neve, dien dach
En mach u nemmermeer ghescien;
Ghi moghet wel om een ander sien.
Ic sal u segghen redene waer bi:
Die rodelioen hi es soe vri
Ende een man van groter machte,
Ende die oec haet al ons gheslachte
Boven al die leven op die eerde;
Want ic versloech metten sweerde
Sinen vader voer Abelant,
Ende u vader, die coene wigant,
Versloech sinen oem Eysenbaert,
Die vroemste man, die nie ghewaert,
Ende in heydenesse gorde sweert.
Maer u vader wide vermeert
Sloech hem den hals ontwee.
Noch dede hi hem scade mee,
Daer hi noit sint omme en loech:
Twee sijnre moien kindere hi versloech,
Die uut Antiotsen waren gheboren.
Dies heeft die rodelioen noch toren,
Dat wetic wel ghewaerlike.
Al waerdi here van al kerstenrike,
Hine gave u sijnre dochter niet.
DIE HERTOGHE
Bi gode die hem crucen liet,
Oem Gheraert van Normandiën,
Ende bider maghet sente Mariën,
Ic salse hebben of bliven doot,
Al ware hi mijn viant noch alsoe groot,
Ende daer toe van hogher macht.
Behendicheit gaet voer cracht.
Ic sal ghewinnen die vrouwe rene;
Met minen properen live allene
Meinicse te halene, ans mi god.
GHERAERT
Gloriant neve, al sonder spot,
Ende hoe wildi dat leggen an?
DIE HERTOGHE
Dat salic u segghen, edel man
Van Normandiën, coene wigant.
Ic sal riden ombekant
Gelijck enen ridder van avonturen.
Der minnen pas moetic besuren;
Dat doet al Florentijn die scone joncfrouwe.
Och, edel oem, nu blijft ghetrouwe
Den goeden lande van Bruuyswijc,
Want van vromicheiden uus ghelijc,
Edel oem, nu niet en leeft.
Ic bidde u, dat ghi niet en begheeft,
Ghine sijt ghetrouwe den goeden lande
Ende verwaert al omme mijn scande;
Dies biddic u, edel oem Gheraert.
Eest dat ic doot blive op die vaert,
Soe es u verstorven dlant.
Nu blijf met gode, coene wigant,
Dese vaert moet ghevaren sijn.
GHERAERT
0 Gloriant, neve mijn,
Ic duchte, dat u dese vaert sal rouwen.
Men vint soe vele scoender vrouwen
In kerstenheit, hoghe baroen.
Hi es soe fel, die roede lioen:
Ic weet wel, kint hi u gheslachte,
Om dwonder, dat u vader wrachte
Voer Abelant onder die sine,
Hi sal u beraden pine;
Seker, neve, dit duchtic al.
DIE HERTOGHE
Nu comer af datter af comen sal,
Dese vaert moet emmer sijn gedaen.
GHERAERT
Soe moetse u te goede vergaen,
Dies biddic gode vanden trone.
Gloriant neve, dat u god lone!
Nu sijt behindich in uwen raet,
Ende uwen heimeliken staet
En seldi niemen maken cont,
Ende luttel worde in uwen mont,
Ende diè behindich ende vast;
Ende als ghi comt daer u herte op rast,
Tot Florentijn, die vrouwe goet,
Soe draght heerlic uwen moet
Ende en sijt emmer te haestich niet.
Eest dat ghi comt in enich verdriet,
Doeghet mi te wetene, neve mijn,
Ic sal seker u vader sijn
Alsoe langhe als mi god behout mijn lijf.
Maer lietti dese vaert een blijf;
Sç>e dadi als die vroede doet.
DIE HERTOGHE
Nenic, oem, om al dat goet,
Dat die sonne nu mach bescinen,
Sone latic niet, ic en sal Florentijnen
Bescouwen, dat edel wijf.
Waer es mijn ors Vaelentijf?
Ic wil gaen varen metter spoet.
Maer, edel oem, ghetrouwe ende goet,
Ic set mijn lant in uwer gheweelt,
Dat ghijt trouwen bewaren seelt,
Tote dat ic come van Abelant.
GHERAERT
O edel neve Gloriant,
God ons here moet u bewaren
Ende altoes in doghden sparen,
Waerwaert dat ghi u bekeert.
ABELANT
DIE HERTOGHE
Ay god, hoe sere mi die minne leert
Hovescheit, dat vindic nu wel.
Mijn herte stont tot allen vrouwen fel,
Eer ic minnende wert die scone.
Maer nu spannen alle vrouwen crone
In mijn herte. Dat doet allene
Florentijn die vrouwe rene,
Die mi leert gaen der minnen ganc.
O overste god, die minne u dwanc,
Dat ghi van boven neder quaemt
Ende menschelijc nature anenaemt.
Ane ene maghet, een suver wijf;
Onfingdi menschelijc lijf;
Dat ghi liet hanghen ane een hout
Sonder verdiente ende buten scout
Ende u edel herte opbreken,
Met eenre ghelavie al doersteken.
Dat dede al der minnen cracht.
Ay god, wat wonder hebdi ghewracht,
Ende al uut rechter minnen vloet!
Daer omme die haers sins sijn vroet,
Dien doerven mi begripen niet,
Dat mi die minne doet verdriet;
Want die minne es soe crechtich,
Dat si den starken god almechtich
Van den hemel neder dede dalen,
Om die scout vore ons te betalen.
Dat dede al der minnen aert,
Dat hi vercoes den edelen bogaert,
Mariën, dat edel vat,
Daet in verborghen was die scat,
Die ons allen heeft ghecocht
Ende uter ewegher pinen brocht.
O minne, du best een edel cruut,
Du best dat alder soetste fruut,
Dat god op eerde nie wassen dede.
Nu sie ic Abelant die scone stede,
Daer in dat woent die vrouwe mijn.
Maer si dunct mi besloten sijn;
Hets recht, hets twee uren in der nacht;
Ic soude gheloven dat mense wacht:
Daer goede hoede es, daer es goeden vrede.
Abelant, Abelant, wel soete stede,
Na dien dat ic niet inne en mach,
Soc willic beiden tote merghen dacb
Ende minen nacht raste hier gaen doen,
Ende Vaelentijf sal gaen weiden int groen,
Tote opgaet dat sonneschijn.
FLORENTIJN, DIE MAGHET
Danc hebbe Mamet ende Apolijn,
Ic sie den valke van hogher aert
Neder dalen in minen bogaert,
Daer ic soe langhe na hebbe ghewacht.
Hi heeft een teken vore hem bracht,
Daer ane dat ickene kinne.
Hi es dien ic met trouwen minne,
Dat sie ic wel ane sine ghedaen.
Nu willickene vriendelijc gaen ontfaen,
Want bi es comen te mire hant,
Een edel valke uut kerstenlant,
Van Bruuyswijc die hoghe baroen.
Ic sachen neder beten int groen
Van sinen paerde, die coene wigant.
Sijt willecome, Gloriant!
Ghi hebt beseten die herte mijn.
Ic sach u onder dat maenschijn
Ende oec verhoerdic uwe tale.
Al te hant verkindic u wale
Biden teken, dat ghi daer dracht.
DIE HERTOGHE
O Florentijn, wel scone maeght,
Sidi dit, wel edel vrouwe rene,
Soe biddic gode van Nasarene,
Dat hi beware u reine lijf.
0 Florentijn, wel scone wijf;
Wat hebbic al doer u besuert
Ende mi gheaventuert,
Eer ic hier comen ben int lant!
FLORENTIJN, DIE MAGHET
O edel hertoghe Gloriant,
Ghi sijt mi groet willlecome!
Ghi moghes wel draghen uwen roeme,
Dat ic op eerde nie man en sach,
Die mijn herte verhoghen mach
Meer dan ghi, hoghe baroen.
Maer wijst mijn vader, die roedelioen,
Dat wi hier beide vergadert sijn,
Bi minen god Apolijn,
Onser beider lijf dat ware verloren!
DIE HERTOGHE
God, die vander maghet was gheboren,
Moet onser beider hoeder sijn;
O uutvercoren Florentijn,
Spieghel boven alle wiven,
Saelt verloren moeten bliven
Dat ic hebbe doer u ghedaen?
Ic hebbe mijn lantscap laten staen
Om u te sprekene, vrouwe rene,
Ende come aldus ghedoelt allene
Ghelijc enen aermen knecht.
PLORENTIJN, DIE MAGHET
O Gloriant, dat ware onrecht,
Bi minen god Tervogan.
Hets recht, wie enen doeghden an
Ende in rechter trouwen mint,
Dat hi troest daer af ghewint,
Alsoe ic van u hebbe ghedaen.
Nu seldi oec van mi ontfaen
Al dat u edel herte begheert
In reinen aerde, ridder weert,
Al sonder eneghe doerpernie.
DIE HERTOGHE
Bider maghet sente Marie,
Florentijn wel suverlike,
Om al dat goet van eertrike
En dadic u ghene doerperheit.
Maer, edel wijf, maect u bereit
Met mi te Bruuyswijc te varen,
Want hier en es gheen langher sparen.
Vernaemt uw vader, die roedelioen,
Hi soude ons beiden lachter doen;
Soe bleven wi ewelijc ghescant.
FLORENTIJN, DIE MAGHET
0 edel hertoghe Gloriant,
Bruuyswijc soudic gherne besien.
Mochte mi dat met trouwen ghescien,
So woudic varen daer ghijs begheert.
DIE HERTOGHE
0 Florentijn, vrouwe weert,
Die ic boven alle vrouwen minne,
Ic sal u maken hertoghinne
Van Bruuyswijc, den goeden lande.
Dies settic u mine trouwe te pande,
Edel wijf van hogher aert.
FLORENTIJN, DIE MAGHET
Soe salic met u bestaen die vaert
Boven alle man, die leven mach,
Of die ic met oghen nie ghesach,
Edel hertoghe, hoghe baroen.
Nu laet ons hier neder sitten int groen,
Tote neder gact dat maenschijn.
Dan selense alle gader slapen sijn,
Die te mijns vader hove behoren.
Dan moghen wi sonder toren
Varen sonder yemens ghemoet.
DIE HERTOGHE
O edel wijf; het dunct mi oec goet,
Want die vaec gaet mi soe an,
Dat ic niet langher ghestaen en can;
Ic moet emmer legghen mijn hoet.
FLORENTIJN, DIE MAGHET
Soe legghet dan neder in minen scoet
Ende slaept, hoghe gheboren wigant.
Dan selen wi rumen Abelant.
FLOERANT, DES ROEDELIOENS NEVE
Hulpe, Mamet ende Apolijn,
Hoe es die joncfrou Florentijn
Alsoe dommelijc ghesint?
En wert nie man van hare gemint,
Die in heydenesse mochten spannen crone,
Soe hoghe gheboren noch soe scoene,
Dat si haer herte daer woude legghen an!
Ende mint nu enen kerstenen man
Ende wilt met hem rumen dlant?
Soe blijft si ewelijc ghescant,
Eest dat ic swighe hier van.
Bi minen god Tervogan,
Nenic, ic saelt segghen haren vader,
Want ict ghesien hebbe al gader.
Waer sidi, hoghe gheboren baroen
Van Abelant, heer roedelioen?
Staet op, hoghe gheboren man,
Doet haestelijc u cleder an,
Ghi selt vernemen dies ghi niet en wet.
DIE ROEDELIOEN
Nu benic hier al onghelet,
Floerant neve, wat saels ghescien?
FLOERANT
O edel oem, ic hebbe ghesien
Wonder ane Florentine die scoene,
Die met rechten mochte dragen crone
Van Babeloen den soudaen.
Si leghet aerm ende aerm bevaen
In ghenen boegaert, coene wigant,
Met enen man uut kerstenlant,
Van Bruuyswijc die hertoghe vri.
Ic salse u wisen, comt met mi,
Edel wigant, wide vermeert,
Want ic hebbe hem ghestolen sijn sweert,
Daer hi leghet bi dat edel wijf;
Ende sijn ors, dat heet Vaelantijf;
Dat hebbic hem heymelijc ghenomen.
Uut Bruuyswijc soe es hi comen
Ende es een hertoghe daer van.
Nu siet, hoghe gheboren man,
Waer dat hi leghet in haren scoet.
DIE ROEDELIOEN
Ay, dat heeft mi wonder groet
Van mijnder dochter Florentijn
En was nie soe edelen Serrasijn,
Daer si haer herte wilde legghen an,
Ende leghet nu met enen kerstenen man,
Die niet en es van onser wet?
Ay, waer toe si haer heeft gheset,
Ende alsoe jammerlijc ghescant!
Bi minen god Tervogant,
Si sal daer omme berren in een vier,
Ende die hertoghe en sal niet van hier
Mi ontriden, ic en salne vanghen
Ende ane enen boem doen hanghen,
Bi minen god Apolijn.
Gawi, Floerant neve mijn,
Ende laet ons vanghen den hogen haroen!
FLOERANT
0 edel oem, dat hebben wi goet te doen,
Want hi es van wapen bloet.
FLOERANT
Staet op, hoghe gheboren ghenoet
Van Bruuyswijc, coene wigant!
Ghi selt besitten Abelant,
Die soete stede, dat scoene juweel;
Daer staet verborghen een casteel:
Daer seldi werden casteleyn.
Het staet op soe scoene pleyn,
Dat men dies ghelike niet en vint.
DIE HERTOGHE
Van gode soe moetti sijn ghescint,
Fel Sarrasijn, vul keytijf!
Bi mijnder wet, het cost u dlijf;
Dat ghi mi heden quaemt soe bi.
FLOERANT
0 edel here van herten vri,
Laet sinken uwen hoghen moet:
Hoghen roem en was noit goet.
Want ghi moet verwonnen bliven,
Ende daer toe salmen u ontliven,
Want ghi hebt die doot verdient.
DIE HERTOGHE
Ay mi, dit spel es mi ontsient,
Want ic hebbe mijn sweert verloren.
God, die vander maghet was gheboren,
Moeten bedroeven, diet mi nam
Ende al heimelijc tote mi quam,
Daer ic in groter vrouden lach.
Met rechten ic dat wel claghen mach,
Dat ic verloren hebbe minen brant.
Bi mijnder trouwen, haddicken in mijn hant,
Ghine sout mi niet vangen, fel keytijf!
DIE ROEDELIOEN
Her hertoghe, laet dese worden een blijf;
Uwen overmoet wert nu ghevelt.
Ic mene dat ghijt becopen selt,
Dat u vorders hebben ghedaen.
0 Voer Abelant sachic verslaen
Minen vader van uwer partiën;
Dat dede Gheraert van Normandiën,
Versloech den lieven vader mijn,
Ende u vader, bi Apolijn,
Versloech minen oem Eysenbaert
Ende twee ridders van hogher aert,
- Mijnder moien kindere, als ghi moget horen;
Uut Antiotsen waren si gheboren, -
Versloech u vader met sijnder ghewelt.
Ic mene, dat ghijt becopen selt,
Bi minen god Apolijn,
Ende mine dochter Florentijn
Salic leveren doen den brant.
DIE HERTOGHE
Och edel here van Abelant,
Doet met mi dat ghi begheert;
Maer Florentijn, die es wel weert
Te draghen crone voer elken man;
Want biden vader, die mi ghewan:
Si heeft te male een reine lijf;
Si en was noch noit niemans wijf;
Dat wetic wel, te gheenre uren;
Si es ene edel creature,
Sijt haers ghenadich, hoghe baroen!
DIE ROEDELIOEN
Bi minen groten god Mahoen,
Dan lietic om al die werelt niet;
Si sal daer omme bernen, wats gesciet,
Dat si nie groete van u ontfinc.
DIE HERTOGHE
Ay, gheweldich hemels coninc,
Nu bewaert dat edel wijf;
Al eest dat ic verliese mijn lijf;
Bewaert die scoene Florentijn;
Dies biddic u, werde sceppere mijn,
Dat si die doot mach ontgaen
Ende kerstenheit moet ontfaen;
Dies biddic u, moeder ende maeght,
Want si een reine herte draeght
Ende heeft te male ene edel nature,
Moeder gods, bewaert die scoene creature.
Dies biddic u, god, doer uwen oetmoet,
Want gherechte minne ons beiden doet,
Dat wi sijn in dit verdriet.
Ay god, nu en wilt vergheten niet,
Dat u die minne daer toe dwanc,
Dat ghi ane ene wigaert ranc
Onffinc menschelijc nature:
Dat was Maria, die maghet pure,
Die u ontlinc in reinen live
- Dat noit en ghesciede ghenen wive -
Ende maghdelijc ter werelt bracht;
Dat dede al die minne cracht;
Ende daer na stoerfdi die bitter doot,
Om ons te bringhen in vrouden groet;
Soe brinct mi noch uut desen prisoene.
FLORENTIJN, DIE MAGHET
Waer sidi, Roegier, deghen coene,
Mijn lieve vrient ende ghetrouwe?
ROGIER
Ic ben hier, wel edel vrouw.
Nu segt mi, wats die raet?
FLORENTIJN, DIE MAGHET
Ay Rogier, al minen toeverlaet
Die steet al te male ane di.
Och lieve Rogier, nu segt mi,
Wat seet mijn vader, die hoghe baroen?
ROGIER
Och edel vrouwe, bi Mahoen,
Hi heeft gheswoeren op sinen tant,
Dat hi sal hanghen den hoghen wigant
Ende u leveren tal ten viere;
Dat heeft hi gheswoeren also diere,
Dat mens hem wel gheloeven mach.
Dies en benic ure, noch nacht no dach,
Sonder droefheit, edel vrouwe.
FLORENTIJN, DIE MAGHET
Och edel Rogier, nu sijt ghetrouwe,
Want ghi hebbes wel die macht.
Ic weet wel, dat ghi den kerker wacht,
Daer die bertoghe in leghet ghevaen.
Nu wilt hem in staden staen,
Dat hi behouden mach sijn lijf.
ROGIER
Och edel uutvercoren wijf;
Doe ic dat, soe ben ic doot;
Al die werelt van goude roet
En sal mi connen ghehulpen niet.
FLORENTIJN, DIE MAGHET
Rogier, hulpt mi uut mijn verdriet
Ende oec den hertoghe Gloriant,
Dan selen wi rumen Abelant,
Ten lande wert van Bruuyswijc.
Rogier, ic ghelove u sekerlijc,
Ic sal ewelijc sijn u vrient.
ROGIER
Och edel vrouwe, dies hebdi wel verdient
Over meneghen tijt hier te voren.
U vader hadde eens mijn doot ghesworen;
Doen waerdi al minen toeverlaet.
Ach, nu dadic als een quaet,
Soudic dies alnu vergheten.
Al soudic in vieren werden ghespleten,
Ic sal u hulpen, wel edel wijf;
Dat ghi behouden selt u lijf
Ende oec die hertoghe van Bruuyswijc,
Want hi ontfinc mi soe vriendelijc,
Doen ic hem van u die boetscap bracht.
Ic sal daer om pinen dag ende nacht,
Edel vrouwe van herten reen;
Ic sal ontsluten die kerker steen
Ende verloessen die hoghe wigant.
ROGIER
Waer sidi, her Gloriant,
Edel hertoghe, hoghe baroen?
Comt uut desen swaren prisoen,
Want alle die slote sijn ontdaen.
DIE HERTOGHE
Wie heeft mi dese gratie ghedaen?
Rogier vrient, berecht mi dat.
ROGIER
Florentijn, dies mi bat,
Dat ic u holpe uut uwen verdriet.
DIE HERTOGHE
Ay, god die hem crucen liet,
Die moets hebben lof ende danc,
Dat ic ben uut desen swaren stanc,
Daer ic soe langhe in hebbe ghesijn.
Nu segt mi: waer es Florentijn,
Die overscoene creature?
ROGIER
O edel here, si leghet tusschen vier muren
Ghesloten ende vaste ghevaen;
Te hare soe en mach niement gaen,
Want haer vader wiltse ontliven.
DIE HERTOGHE
Dien wille sal achter bliven,
Op dat mi god behout mijn lijf;
Ic sal verlossen dat edel wijf;
Eer ic scheden sal van hier.
Och, haddic minen desterier
Valantijf metter hant
Ende mijn sweert, den goeden brant,
Soe wildic Florentijnen halen
Ende den roeden lioen betalen
Sijn huushure in rechter trouwen!
Het sal hem sekerlike rouwen,
Dat hise soe jammerlijc hout gevaen.
ROGIER
Here, ic wijls u te hulpen staen
Ende met u varen uten lande.
Mamet willic doen die scande
Dat ic wille kerstenheit nemen an.
Nu siet hier, hoghe geboren man,
Valantijf; u goede paert,
Ende uwen brant, dat goede swaert,
Daer u herte' soe sere op rast.
DIE HERTOGHE
Ay, nu haddic minen last,
Haddic Florentijne die scoene.
Lieve Rogier, dat u god loene;
Nu wijst mi die kerkersteen,
Daer in dat leghet die maghet reen.
Ic salne ontsluten ende ontdoen,
Ende werdes gheware die roedelioen,
Seker, ic gheve hem sijn payment.
ROGIER
Ay here, soe waren wi ghescent,
Worde dit hof met allen ghestoert.
Ic sal ons vele bat hulpen voert:
Ghi selt hier houden in dit groen,
Ende ic sal gaen ten roeden lioen
Ende sal hem segghen ende maken vroet,
Dat hi morghen metter spoet
Florentijn, dat edel wijf;
Sal doen dooden ende nemen dlijf.
Dies salic hem maken wijs,
Ende ghi selt hier houden in dit rijs
Ende emmer seldi op die waerden sijn.
Als men uut brinct Florentijn
Ende mense ontliven sal,
Dan seldi comen over al
Ghereden, hoghe gheboren wigant.
Bi minen god Tervogant,
Ic sal u ter hulpen staen.
Ghi selt steken ende ic sal slaen,
Ende god sal in onser hulpen sijn.
Aldus selen wij Florentijn
Verlossen, dat edel wijf.
DIE HERTOGHE
Rogier, het sal mi costen dlijf;
Ofte ic bringse uut hare noet.
Nu gaet henen met haesten groet;
Ic sal hier bliven in dit foreest.
Ay vader, sone ende heilich geest,
Nu moetti bewaren Florentijn.
ROGIER
0, Mamet ende Apolijn,
Ende Mahoen ende Tervogant,
Edel here van Abelant,
Die moeten u gheven goeden dach.
DIE ROEDELIOEN
Rogier, nu doet mi ghewach:
Hoe salic varen met Gloriant?
ROGIER
Edel here van Abelant,
Dat salic u segghen ende maken vroet:
Dat ghi morghen metter spoet
Florentijn, dat felle wijf;
Dooden selt ende nemen dlijf;
Want si hevet wel verboert,
Als ment recht na rechte coert,
Want si heeft onse gode ghescant;
Ende dan seldi Gloriant
Hanghen doen ane enen boem.
Want vernaemt Gheraert sijn oem,
Dat hi hier ghevanghen leghet,
- Here, voer waer si u gheseghet -
Soe sal hi comen met groter cracht
Ende met al sijnder macht
Ende sal ons doen grote pijn.
Daer omme duncket mi dbeste sijn,
Dat ghise beide ontllven doet.
ROEDELIOEN
Rogier, desen raet dunct mi goet.
Nu en willic beiden dach noch ure.
Gaet henen, haelt mi die scoene figure,
Florentijn, die felle pute;
Ic salse doen leiden ter poerten ute
Ende doen haer thoeft afslaen.
ROGIER
Here, dit dunct mi dbeste gedaen.
Ic salse halen, bi Apolijn.
ROGIER
Waer sidi, scoene Florentijn?
Ghi moet gaen voer den hoghen baroen,
Uwen vader, den roeden lioen.
Hi wilt met u justicie houden
Ende meint, dat u sal werden vergouden,
Dat ghi sine gode hebt ghescant
Ende dat ghi bi Gloriant
Hebt gheslapen, vri edel wijf.
Dat sal u costen u edel lijf;
Want hi hevet soe dier ghesworen.
FLORENTIJN, DIE MAGHET
God, die vander maghet was gheboren
Ende sijn voetsel van haer soeghede,
Ende daer na dat hi ghedoeghede,
Datten die felle joden vinghen,
Ende aen enen cruce hinghen,
Daer hi an sterf die bitter doot,
Om ons te bringhen in vrouden groet,
Die moet mine ziele ghenadich sijn.
DIE ROEDELIOEN
Nu segt mi, dochter Florentijn,
Wie mach u hier toe hebben bracht,
Dat ghi sijt aldus bedacht
Ende aenbedt enen vremden god
Ende maect met onsen gode u spot,
Ende mint daer toe enen kersten man?
Bi minen god Tervogan,
Ghi selt daer omme u lijf verliesen.
FLORENTIJN, DIE MAGHET
Vader, die doot willic gerne kiesen
Om den ghenen, diese doer mi ontfinc
Ende naect ane een cruce hinc
Met sinen aermen wide ontdaen,
Ende llet hem hande ende voete doerslaen
Met plompen naghelen drie.
Ghewarich god, so moetti mie
Bescermen van der hellen brant,
Ende bewaert den hertoge Gloriant,
Want hi es in pinen groet.
O edel hoghe gheboren genoet,
Hoe gerne haddic u noch ghesien
Maer en mach mi niet ghescien;
Dat doet mijnre herten alte wee.
DE HANGDIEF
Dien moghdi scouwen nemmermee,
Hoghe gheboren edel wijf;
Want ic u nu sal nemen dlijf;
Dat deert sere die herte mijn.
Och edel joncfrouwe Florentijn,
Waer toe bebdi u gheset?
Woudi noch anebeden Mamet,
Ghi sout noch wel u lijf behouden.
Het comt al touwe bi uwen scouden,
Dat ghi onsen gode aldus blameert
Ende u selven scandeleert,
Ende ghi hoghe gheboren sijt.
DIE ROEDELIOEN
Ghi gheeft haer alte langhe respijt.
Haestu ende slaet haer af thoet,
Want hare mesdaet es soe groet,
Al die werelt en holpe hare niet.
DIE HERTOGHE
Bi gode die hem crucen liet,
Dan sal niet wesen, fel tierant!
Van gode moetti sijn ghescant,
Dat ghi sijt soe putertier.
Ter quader tijt maect u van hier,
Of die duvel sal uus wouden,
Ende Florentijn sal haer lijf behouden
En tuwer scande mijn eyghen sijn.
O uutvercoren Florentijn,
Van deser doot sidi vri!
Dies danct der werder maghet Mari
Ende Rogier, den coenen wigant.
FLORENTIJN, DIE MAGHET
Och edel hertoghe Gloriant,
Ic dancs gode vanden troene,
Dat mi ghevallen es soe scoene,
Ende daer naest u ende Rogier.
Och edel here, laet ons van hier
Trecken, hoghe gheboren man.
DIE HERTOGHE
Florentijn, nu varen wij dan
Te minen lande van Bruuyswijc.
Mijn herte staet in vrouden rijc,
Edel wijf van hogher aert,
Nu sie ic den edelen boegaert,
Bruuyswijc dat goede lant.
BRUNSWIJK DIE HERTOGHE
O edel oem, coene wigant,
Van Noermandiën hoghe baroen,
Nu laet die poerte wide ontdoen
Ende laetse incomen met bliden sinne
Die ic met al miere herten minne,
Van Abelant die scoene Florentijn.
GHERAERT
O Glorlant, neve mijn,
Sijt willecome op desen dach,
Ende Florentijn, die ic nie en sach
Meer dan nu te deser tijt.
Mijn herte wert mi van vrouden wijt,
Dat ic u sie met ghesonden live
Comen metten edelen wive.
Nu segt mi: hoe voerdi in Abelant?
DIE HERTOGHE
Och edel oem, coene wigant,
Al slapende wardic daer ghevaen
Ende in enen kerker ghedaen,
Daer mi met rechte uut mocht verlangen,
Want aderen, padden ende slanghen
Waren daer mijn naeste ghebueren.
Maer god die gaf mi avonture,
Bi vriende hulpe, bi goeden rade,
Dat ic ben komen sonder scade
Uut den vangnesse swaer.
Het en quam nie man in selken vaer,
Maer die minne vanden edelen wive
Hielt mi altoes te live,
Dat ic hoepte, het soude beter werden.
Aldus hebic met volherden
Ghewonnen daer mijn herte op rast.
GHERAERT
Gloriant neve, ghi hebt ghepast
Der minnen boegaert leren bouwen
Maer doch en derft u niet rouwen,
Al eest u worden een deel te suere;
Ghi brinct hier ene scoene creature,
Die oec niet edelre en mochte sijn.
Al es haer vader een Sarrasijn,
Hi es een hoghe gheboren man,
Want van Babeloen die soudan
Was sijn vader, dies benic vroeder,
Ende des heren dochter was sijn moeder
Van Antioetsen, des benic wijs,
Ende oec heeft heer vader den prijs
Voer ende na in tkerstenrijc,
Sone es van vromichede sijns ghelijc
In heydenesse die wapen draght;
Daer om was ic van u versacht,
Dat u ten quaden soude vergaen.
Maer ghi hebt wel ghedaen;
Met volherdene hebdi verwonnen.
En dochte oec gheen dinc begonnen,
Dat men niet volherden en wille.