Het daghet in den oosten
‘Het daghet inden Oosten,
|
Het daghet in den oosten | |
| Auteur | |
| Genre(s) | lied |
| Brontaal | Middelnederlands |
| Datering | 1544 |
| Bron | Het oude Nederlandsche lied. Deel 1, 1903, Florimond Van Duyse |
| Auteursrecht | Publiek domein |
 | |
het lichtet overal;
hoe luttel weet mijn liefken,
och waer ick henen sal!
2.
‘Och, warent al mijn vrienden
dat mijn vianden zijn,
ick voerde u uuten lande,
mijn lief, mijn minnekijn.’
3.
- ‘Dats waer soudi mi voeren,
stout ridder wel gemeyt?
Ic ligge in myns liefs armkens,
met grooter waerdicheyt.’
4.
- ‘Ligdy in uws liefs armen?
Bilo, ghi en segt niet waer:
gaet henen ter linde groene,
versleghen so leyt hi daer.’ [p. 120]
5.
Tmeysken nam haren mantel
ende si ghinc eenen ganck
al totter linde groene,
daer si den dooden vant.
6.
‘Och ligdy hier verslaghen
versmoort al in u bloet!
dat heeft gedaen u roemen
ende uwen hooghen moet.
7.
‘Och ligdy hier verslaghen,
die mi te troosten plach!
wat hebdy mi gelaten
so menigen droeven dach.’
8.
Tmeysken nam haren mantel
ende si ghinc eenen ganck
al voor haers vaders poorte,
die si ontsloten vant.
9.
‘Och is hier eenich heere,
oft eenich edel man,
die mi mijnen dooden
begraven helpen can?’
10.
Die heeren sweghen stille,
si en maecten gheen geluyt;
dat meysken keerde haer omme,
si ghinc al weenende uit.
11.
Si nam hem in haren armen,
si custe hem voor den mont,
in eender corter wijlen,
tot also menigher stont.
12.
Met sinen blancken swaerde
dat si die aerde op groef,
met haer snee witten armen
ten grave dat si hem droech.
13.
‘Nu wil ic mi gaen begeven
in een cleyn cloosterkijn,
ende draghen swarte wijlen,
ende worden een nonnekijn.’
14.
Met hare claerder stemme,
die misse dat si sanck,
met haer snee witten handen
dat si dat belleken clanck. 11, 4. t.: mengher. - 14, 1. Met haer claer.
B.
illustratie
1.
‘Het daghet uyt den Oosten,
het licht schijnt overal,
hoe weynich weet de liefste
waer dat ick heenen sal,
hoe weynich weet de liefste, ia de, enz.
2.
‘Waren't al mijn vrinden,
dat mijn vyanden syn,
ick voerden u uyt de lande
mijn troost, myn minnekyn,’ enz.
3.
- ‘Warwaerts wout ghy mijn voeren
stout ruyter wel gemoet?
al onder de lindeboom groene
mijn troost, myn waerde goet,’ enz. [p. 121]
4.
‘Ick legg' in mijn liefs armen,
met grooter eerwaerdicheyt:
ick legg' in mijn liefs armen
stout ruyter wel gemoet,’ enz.
5.
- ‘Leght ghy in u liefs armen,
bylo, dat is niet waer:
gaet onder de linde groene
verslagen so leyt hy daer,’ enz.
6.
Het meysjen nam haer mantel,
en sy ging eenen gangh,
al onder de linde groene
daer sy hem verslagen vant, enz.
7.
‘Och legdy hier verslagen,
versmoort al in u bloedt:
dit heeft gedaen u roemen,
en uwe hooghe moet, enz.
8.
‘Och legdy hier verslagen,
die my te troosten plach?
wat hebdy my na gelaten,
soo meenigen droeven dach,’ enz.
9.
Het meysjen keerden haer omme
en sy ging eenen gangh,
al voor haer vaders poorte,
die zyder ontsloten vant, enz.
10.
‘En is hier niemant inne,
noch heer of edelman:
die my nu dese dooden,
ter aerden helpen kan,’ enz.
11.
De heeren swegen stille
sy gaven geen geluyt,
het meysjen keerden haer omme,
sy ging al weenend uyt, enz.
12.
Met haren geelen hayren
dat syder 't bloedt of vreef,
met haer sneewitser handen,
dat sy sijn wonden verbondt, enz.
13.
Met sijne blancke swaerde,
dat syder dat grafjen groef,
met haren blancken armen,
dat zy hem ter aerden droeg, enz.
14.
Met haren blancken handen
dat zijder het belletjen klonck,
met hare heldere keele,
dat sy de vigilie zongh, enz.
15.
‘Nu wil ick my begeven,
in een kleyn kloosterkijn:
en dragen de swarte wylen,
ter eeren de liefste mijn.
En dragen swarte wylen, swarte wylen.’