Iconologia of Uytbeeldinghen des Verstants/Gratie (2)

← Gra­tie. Danck-Go­din­ne­kens

Iconologia of Uytbeeldinghen des Verstants (1644) door Cesare Ripa et al. Gra­tie. Danck-Go­din­ne­kens, p. 80-81

For­tez­za & Va­lo­re del Cor­po, […]. Dap­per­heyt en Wacker­heyt des li­chaems, […] →

Uitgegeven in Amstelredam door Dirck Pietersz Pers.

[ 80 ]

Gratie. Danck-Godinnekens.

ANdere verſcheyden beeldeniſſen worden van veele Schrijvers vertoont: maer anders ſal ick niet ſeggen, dan dat daer van by Giraldus en Catarrus wijtloopiger is gehandelt. Maer ick ſegge wel, datmen in veele plaetſen te Romen oock vind in marmor gehouwen, drie vrolijcke, jonge, naeckte Maeghdekens, diewelcke malkanderen omarmden, d’eene hadde het hooft aen de ſlincker ſyde gekeert, d’ander twee aen de rechter ſyde, en ſagen nae ons toe. Deſe twee beteyckenden, dat die geene, diewelcke eenige weldaed of gunſte ontfangen hadde, behoorde dat ſelve dobbel te vergelden, en ’t ſelve altijd te gedencken. De eene alleen bediede, dat die geene, diewelcke de weldaed dede, ’t ſelve ſtrax behoorde te vergeeten, en ſijne weldaet uyt ſijne ſinnen te ſtellen. Daerom ſeyt de Griexſche Reedenaer, Ick houde voorwaer, dat wie weldaed heeft ontfangen, ’t ſelve altijd behoort te gedencken, maer die dieſelve doet, behoort die terſtont te vergeeten. De Latijnſche Reedenaer Cicero ſeyt oock: ’t is een lelijcke ſaecke, en een verdrietige ſlagh van Menſchen, die de beweſene weldaed, den anderen altijd verwijten.
Maeghdekens zijnſe en naeckt, want de gunſte behoort altijd oprecht, ſonder valsheyt of bedrogh te zijn, en ſonder hope van vergeldinge. Zy omarmen malkanderen, en zijn vaſt in een gekoppelt, om dat d’eene weldaed d’ander baert, en om dat de vrienden altijd behooren voort te vaeren, malkanderen danckbaerheyt en gunſte te bewyſen: en daerom vergeleeck Chriſippus die geene, die daer weldaed deeden en weder ontfingen, by den kaetſers of bal-ſpeelders, diewelcke nu en dan malkanderen den bal toeſloegen.
Iongh zijnſe, om dat de Danckbaerheyt [ 81 ]nimmermeer moet gebreecken, noch de geheugeniſſe deſſelven vergaen, maer moet altijt groeyen en bloeyen.
Vrolijck zijnſe, om dat wy alſoo behooren te weſen, ſoo wel in ’t geven, als in de weldaed t’ontfangen: daer door komt het dat d’eene heet Aglia van de vrolijckheyd, de tweede Thalia van de groenigheyt, de derde Euphroſine van de vermaecklijckheyd.