„Wij nu” en Tristan Tzara.
Onze correspondent te Parijs scnrijft dd. 11 Februari:
Dezer dagen is Tristan Tzara in ons land geweest. Tzara is een kleine man met een grooten naam, die de laatste jaren aan het tanen was. Hij is de stichter van het dadaïsme, dat, eenmaal gesticht, van zelf moest verloopen, omdat het begrip dadaïsme en verwezenlijking elkander uitsluiten. In ons land heeft het publiek erg gelachen en lachend zich geërgerd bij voordrachten, door zijn vriend Theo van Doesburg met vrouwelijke medewerking gehouden. Hier hebben schrijvers van beteekenis als Gido en de betreurde Rivière, aan de beweging, die geen beweging was, den ernst van hun begrip, althans van hun willen-begrijpen, gegeven.
Tristan Tzara heeft proza en poëzie geschreven. In Nederland hoopt hij twee van zijn tooneelstukken te laten zien. Een ervan is voor eenige jaren na de première te Parijs besproken. De titels zijn opzettelijk bizar en blijven beter achterwege, want ze zeggen niets en kunnen onnoodig afschrikken. Ook inhoud, opvatting en mise-en-scène zijn bizar. Een van de eigenaardigheden is, dat de acteurs er onder eigen naam optreden en zich bij open doek kleeden en grimeeren.
Tzara, Roemeniër van oorsprong, van geest en streven cosmopoliet, die tijdens den oorlog in Zwitserland toefde, heeft daartoe aansluiting gevonden bij de „Wij-nu”-groep.
|
