Deze pagina is proefgelezen
KLACHT
Bij den dood van C. F. L.
De Zomer stroomt van de glanzende loovers,
En staat op als een bruid uit de zingende velden,
Een zwerm van witte vlinders valt in de klaver,
De morgendauw druipt van de struiken,
Als van onze wangen de tranen —
Want hij is gestorven!
Het koren ruischt, als de klagende branding,
Die opstijgt uit ons hart tot de kusten onzer oogen.
Boven ons dragen statig de wolken
Een witte sarcophaag aan den hemel
Van verre sneeuwwitte bergen —
Daar is hij gestorven!
Onder ons slaat het vuur uit de wegen,
Want onder de aarde ligt hij begraven,
En zijn dapper hart brandde van liefde
En lust om te vechten met het leven,
En hij heeft eerlijk gevochten —
En hij is gestorven!
