— 282 —
even goed te kennen, als de hooge bergen, die boven den horizon zich verheffen.
Ziedaar oppervlakkig en in breede trekken aangewezen, hoe eene wetenschappelijke beschouwing der zee den natuuronderzoeker aangenaam kan bezig houden en zijne verbeelding gloed en leven kan bijzetten. Doch, zegt v. humboldt, op eene nog meer plegtige en meer ernstige wijze wordt die verbeelding gestemd door den aanblik van het grenzelooze en onmetelijke, dat eene vrije zee aanbiedt. Zij is het beeld van het oneindige, en boeit het oog aan dien verren horizon, waar water en lucht als in elkander wegvloeijen en de gesternten opkomen en ondergaan.
Moge door de bovenstaande beschouwing de overtuiging in den lezer levendiger geworden zijn, dat ook de zee een bewijs oplevert, dat de Heer der natuur, in de werken zijner handen, aan schoonheid en luister zegen en genot voor zijn redelijke schepselen heeft gepaard!
