lijk kwam hij nu in zijne rede op het huwelijk van den tegenwoordigen tijd en eindigde met 's Hemels zegen over het bruidspaar af te smeeken.
De meesten der dames schreiden, Christine vooral. Juffrouw Evelina boog wat naar voren en knikte haar vriendelijk toe. Die plechtige woorden met aanhalingen uit den brjbel, het prachtige feest, alles maakte zulk eenen indruk op Christine, dat zij een oogenblik bijna begon te gelooven, dat dit huwelijk wellicht nog tot haar geluk kon dienen.
Juffrouw Evelina fluisterde Mortensen in: "het gaat mij toch werkelijk aan mijn hart, dat arme kind!"
Eene lange pauze ontstond er na den toast van den schoorsteenveger, waarin de dienstmeisjes eindelijk van de gelegenheid gebruik maakten de borden te verwisselen.
Madam Knoff, die den geheelen tijd beweerde, dat haar man, die afschuwelijke "Malle Bimbam" het hof maakte, had het ongeluk haar bord van de tafel te stooten, juist toen zij door een onverwachten zwenk den sergeant-majoor wilde verschalken. Het geraas, dat het bord bij het vallen maakte, verschrikte Knudsen zoo; dat hij van zijnen stoel opsprong, waardoor Andersen dadelijk op vermanenden toon riep: "Knudsen!"
Madam Gluncke had veel pleizier; zij lachte zeer luid en stootte haren buurman aan. Haar lachen maakte een begin aan de vroolijkheid. Mortensen liet de karaffen met Sherry rondgaan en de gasten lieten zich dien wijn goed smaken.
Toen stond de Redacteur op. "Dames en heeren! terwijl ik mijnen blik over deze vergadering laat gaan, rijst onwillekeurig de gedachte bij mij op, wat—zoo ik mij zoo mag uitdrukken,—wat eigenlijk de vereenigingsband tusschen ons uitmaakt?"
Hij sprak op een pedanten toon en zijne zinnen waren
