echter meer dan eens gebeurd, dat zijne vrouw de zaak beter had ingezien dan hij.
De oudste dochter kwam nu binnen. Den heer des huizes ontsnapte een vloek, en mevrouw riep uit: „maar lief kind, wat beteekent dit nu," en beiden staarden zij stijf van verwondering hunne dochter aan.
Juffrouw Louise was in eene zwart wollen japon gekleed en een smal geplooid kraagje stond hoog tegen den hals aan, het haar was in een kleine wrong opgestoken, terwijl grove katoenen handschoenen, die haar volstrekt niet pasten, het toilet voltooiden.
Eerst trachtte zij hare ouders onbevreesd in de oogen te zien, doch op eens barstte zij in schreien uit. „Hans.... Hans.... heeft gezegd..., dat ik mij zoo moet kleeden."
„Hans.... maar nu raakt mijn geduld ten eind," riep haar vader uit, „en gaat hij voort, je op die manier het leven zuur te maken, zoo is het maar het best het engagement te verbreken."
„St.... St, Ole Johan! Maak je niet zoo driftig. Laat mij maar een oogenblik met Louise spreken. Ik hoor daar reeds eenige gasten in de vestibule."
Haar man verliet dadelijk het vertrek om de eerste gasten te ontvangen, en mevrouw ging met Louise naar boven om haar moed in te spreken.
De gasten, eenige langbeenige jongeheeren, waren zeer verlegen, dat zij het eerst waren gekomen. Zij gingen achter elkander de vertrekken door, eindelijk kwamen zij in eenen hoek van het verst afgelegen kabinet te recht, waar zij hunne linkschheid trachtten te verbergen door onder elkander te lachen over niets.
Het eene rijtuig na het andere hield nu voor de deur stil en weldra waren velen der gasten gekomen. De gastheer ontving de genoodigden in het eerste vertrek, mevrouw zat in het kleine salon, voor de groote danszaal. De jongste dochter Sophie en de kamenier waren nog bezig,
