Meer en meer gasten kwamen er binnen.
In het midden der groote zaal stonden de jonge dames in groepjes en deden alsof zij druk met elkaar praatten. Eigenlijk bestond het gesprek meest in uitroepen van verwondering en niets beteekenende vragen, op welke men ook geen antwoord verwachtte; soms hoorde men eenige zenuwachtig lachen, want allen waren te zeer van het gewicht van het oogenblik vervuld, om oog of oor voor iets anders te kunnen hebben dan.... voor het balboekje met volgeschreven namen.
De heeren stonden bij de deuren; eindelijk vatten zij moed, gingen dwars door de zaal naar de plaats, waar de jonge dames stonden, maakten eene buiging, vroegen om een' dans, liepen elkaar tegen het lijf, struikelden over de lange slepen der dames en verloren hunne kleine balpotlooden. De twee vrienden Hiorth en Bennecken, die beiden aan juffrouw Sophie Falck-Olsen het hof maakten, kwamen haar tegelijk om een dans vragen. Zij had nog maar één dans vrij en dien schonk zij Bennecken. Hiorth vertoonde een gelaat, dat vertwijfeling moest uitdrukken, en engageerde nu Hilda Bennecken, die daar juist in de buurt stond.
Zij had nog vele dansen vrij, want ofschoon zij als dochter des ministers er zeker van kon zijn, dat zij niet den geheelen avond zou behoeven te zitten, zoo behoorde zij tot degenen, die men het laatste ten dans vroeg, en niemand gaf zich zelfs eenige moeite, het haar niet te laten merken, dat men haar welstaanshalve vroeg.
De kamerheer Delphin, die door den staatsraad bij de Falck-Olsens was geïntroduceerd, danste zeer zelden. "Hij was er te oud voor," zei hij zelf; nu en dan danste hij een paar maal eenige toeren met die jongere getrouwde dames, welke in zijn' tijd gevierde schoonheden waren geweest. Toen hij echter het gezicht zag, dat Hiorth trok, nadat hij juffrouw Bennecken ten dans had gevraagd,
