Wanneer iemand hem vroeg, voor welke dame hij den volgenden dans bestemd had, gaf hij een ontwijkend antwoord. Zijn vriend Hiorth merkte zelfs, dat hij voor de meesten der eerste dansen niemand geëngageerd had. Bennecken scheen op iets te wachten.
De met zulk een' angst verwachte Hans was eindelijk gekomen. Louise had hem slechts vluchtig in het voorbij dansen gezien. Zij had haar oordeel in zijn bleek gezicht gelezen, en was daardoor bijna half dood van schrik. Maar de jonge candidaat Smith, met wien zij danste, sprak op zulk eene boeiende wijze over eene voetreis, die hij in Jotunheim gemaakt had, dat zij telkens haar verdriet vergat; toen zij een oogenblik daarna haren verloofde nergens meer zag, wiegde zij haar geweten met iets in slaap, dat zij wist, dat Hans met den naam van "verslaafdheid aan de zonde" zoude betitelen.
Toen de dans geëindigd was, zocht zij in de zaal naar Caroline Hjelm om haren bijstand te vragen. Deze was eene nicht van Hans, en volstrekt niet bang voor hem. Louise smeekte hare vriendin bij de vriendschap, die zij elkaar toedroegen, naar Hans te gaan om hem te verklaren, dat men haar gedwongen had in een passend baltoilet te verschijnen en hem te vragen of hij erg boos op haar was.
Caroline was dadelijk bereid, dit te doen; zij durfde Hans zeer goed hare meening zeggen. Zij zocht hem in alle vertrekken, en vond hem eindelijk snuffelende in eene boekenkast.
"Goeden avond Hans! Louise laat je door mij vragen, of zij eenen dans voor je open zal houden," zeide Caroline en zij knikte hem vriendelijk toe.
Hij keek haar eerst met zijne lichtblauwe kleine oogen strak aan; maar toen zijn blik op de verstokte Caroline volstrekt geene uitwerking scheen te maken, vroeg hij:
"Heeft Louise je werkelijk gezegd, dit aan mij te vragen?"
