zenuwachtigen toestand verkeerde. Wanneer de bediende even de deur der kamer, waar de staatsraad en eenige andere heeren zaten; open liet staan, konden Hiorth en Bennecken, die in de nabijheid zaten, nu en dan een of ander woord opvangen, waaruit zij begrepen, dat er eene politieke discussie gevoerd werd.
"Die Falck-Olsen is eigenlijk toch een groote ezel, en goede manieren zal men hem zeker nooit kunnen leeren," zeide Bennecken, en hij hield even met eten op, "hij begrijpt nooit, welke menschen hij eigenlijk moet inviteeren."
"Wat?" antwoordde Hiorth, "de heele stad is hier bijna."
"Wat ben je onnoozel, Jonas. Nu, je gezondheid!" en hij leegde zijn glas. "Daar zit hem de knoop, zie je, dat hij Jan en alleman uitnoodigt. Je kunt wel begrijpen hoe onaangenaam het voor mijn vader is, hier met allerlei politieke tinnegieters samen te zijn."
"Daar heb ik waarachtig nog nooit aan gedacht," zeide Hiorth, en hij zag heel diepzinnig.
"Eenige dagen geleden hoorde ik mijnen vader tot Falck-Olsen zeggen: "wanneer gij niet partij kunt kiezen...."
"Zoo.... zoo.... nu verder," zeide Hiorth heel nieuwsgierig, en hij boog zich dichter naar zijnen vriend.
"Wat ben je een uilskuiken, Jonas, hij zei niets meer, maar je kunt begrijpen, wat het zeggen wil."
"Ja natuurlijk.... hm bl.... zei je vader dat werkelijk." Hiorth lachte en knipoogde zijnen vriend geheimzinnig toe.
Vóór de Française na het souper speelde het orkest, melodieën uit "le petit Duc." Het ging nu zeer geanimeerd toe; alle dansers, die in het begin van den avond hun werk zoo ernstig hadden opgenomen, zagen er werkelijk uit alsof zij zich amuseerden. De vroolijke muziek jaagde het bloed, dat door het lekkere souper en de fijne wijnen wat verhit was geraakt, sneller door de aderen.
De candidaat Smith neuriede onophoudelijk eene Fransche
