Den bloem van Engelant en Vranckrijck vroom gemoet:
Zijn tegenwoordigh daer, en ’t Hollandſch edel bloedt.
Den Spanjaert is getuygh gevangen hier te landen,
Die ooyt was Admirant der Arragonſche ſtranden.
En onder al het vreemdt dat hier is omgegaen,
Van ſijn Geſanten, ſal den Keyſer dit verſtaen.
Want wat wil ick hier doch de Stuurluy gaen verhalen,
En ’t Wagevolck, en die ’t zeyl hoogen en doen dalen?
Soo ick my noemen nu by ſulcke Heeren magh,
’t Is moogh’lijck dat men my meê onder allen ſagh.
* * * * *
AEN DEN GEVANGHEN ADMIRANT.
O Konincklijcke Stam van Arragon, die Kleven,
En al ’t Weſtfaelſche landt nu laeſtmael hebt doen beven,
En ’t water daer den Rhijn ſijn eerſte hoornen ſtaen,
Hoe haeſt is uwe pracht Mendoza nu vergaen?
In onſes Vorſts Triumph werdt ghy geleydt gevangen,
De Wagen die u voert is met een zeyl behangen,
En hadt ghy ſulcken een gehadt op ’t Vlaemſche ſtrandt,
Ghy had misſchien ontvloôn des Overwinners handt.
