de klacht slaken: hoe de uitgewekenen voor vreemden werden gehouden en nergens in gekend, niet meer dan Franchoisen, Hoogduitschers, Engelschen of andere naties. Dezelfde opvatting treffen wij te Rotterdam aan wat betreft de deelneming der immigranten aan de regeering; een staaltje daarvan geeft een resolutie der vroedschap uit het jaar 1591, waarbij besloten werd in de Admiraliteitscolleges geen Vlamingen of andere vreemde personen te benoemen, maar alleen goede patriotten, wezende ingeborenenen van den Lande. Ook uit het stadsbestuur bleef men de Zuidnederlanders weren; formeele bezwaren konden hier niet gelden, want voor de benoeming tot regent werd, volgens de stadsprivileges, in zake nationaliteit en inwonerschap alleen vereischt, dat men 5 jaren lang het poorterschap had bezeten. Eerst in het jaar 1603 kreeg een Zuidnederlander (die eene Rotterdamsche tot huisvrouw had) zitting in de stadsregeering, maar daarbij bleef het ook: van de generatie, welke zich te Rotterdam was komen neerzetten, zou verder niemand tot deze onderscheiding door de vroedschap worden voorgedragen. In een tijd, waarin het gevoel van familiesamenhoorigheid bijzonder sterk sprak, was het geen wonder, dat de Vlamingen en Brabanders onder elkander veel voellng hielden; talrijk zijn dan ook te Rotterdam de huwelijken tusschen de Zuidelijken, waardoor de banden tusschen de verschillende families nauwer werden aangehaald.
Stadsuitbreiding.
Door de toeneming der stadsbevolking was eene behoefte aan meerdere woongelegenheid ontstaan, waarin men voorzag door den aanbouw van tal van huizen, vooral langs de nieuw-gerooide straten in de binnenstad. Doch niet minder diende het stadsbestuur zorg te dragen, dat ook de koophandel en koopvaardij in hurme expansie werden gesteund. In het tijdperk der „Tien Jaren 1588 — 1598" kreeg de waterstad eene vergrooting door het uitgraven van Buizengat en Haringvliet, en nog voor het einde der eeuw geraakte het land langs de Leuve ter
