Pagina:Bilderdijk, Navonkeling 1 (1854).djvu/48

— 50 —

’k Ben nog onberoerd van leden;
 Maar…wie kent het morgenlicht?

’k Heb reeds van mijn kindsche jaren
 Op geen heden ooit gebouwd;
 ’s Menschen adem nooit betrouwd,
Maar als schuim van waterbaren,
 Als een zeepnat-bel beschouwd.

Nimmer wilde ik voor het morgen
 Met een voorbaat van bestuur,
 Nimmer voor het avonduur
Van d’ onzeekren leeftijd zorgen,
 Of is ’t had in vasten huur.

Elken oogwenk zag ik ’t sterven
 (Reisbegeerig) voor my staan.
 Nooit een ochtend glom my aan,
Nooit een nacht kon ’t veld ontverven,
 Of ik dacht naar ’t graf te gaan.

Dag aan dag verlengde een leven,
 Ieder tijdstip als gesloopt;
 Telkens weder aangeknoopt,
Telkens als op nieuw gegeven;
 Altijd even onverhoopt.

Dankbaar mocht ik ’s steeds ontfangen;
 Uit de hand die alles schenkt,
 Met vernieuwde kracht gedrenkt; —
Zonder weêrzin of verlangen; —
 Altijd door den Dood gewenkt. —

Vijf- en twintigduizend dagen
 vlogen over my voorby
 Met den doodsbaar aan mijn zij’;
 In gestaâge wisslvlagen
Van een stormend wareldtij’.

En, nu zoudt ge my verbieden
 By des levens laatsten rook
 Uit te kijken, naar het spook,
Dat nooit snelheid kon ontvlieden,
 Dat nooit schranderheid ontdook!

Neen! ik wensch hem niet te ontloopen,
 ’k Geef hem met een blij gemoed
 d’ Ongeveinsden welkomgroet;