Deze pagina is proefgelezen
— 65 —
Aan den Heer Mr. Meinhardus Tydeman, ten Afscheidsgroet.
Op de punt van ’s levens strandklip, voor den onafzienbren vloed,
(Perk van de aardsche nietigheden,) reeds met opgeheven voet,
Staan wy beide, wakkre Grijzaart, by het hulkjen dat ons wacht,
Ledig hulkjen zonder stuurman, lang reeds vaardig voor zijn vracht.
Wie van ons zal d’eersten stap doen aan dit onbeproefde boord,
Om het eerst den voet te drukken in het dicht omneveld oord?
’t Eerst de zwarte nacht doordringen die dat landschap houdt omhuld?
’t Eerst dien woesten plas doorstreven die zoo vreeslijk bruischt en brult?
’t Eerst zijn vrienden wedervinden, die ons derwaart voorgegaan,
De oogen mooglijk reeds van verre op huns broeders afreis slaan?
’t Hulkje streedt, ontbloot van riemen, zonder roerpen, zeil, of want,
Met zijne ingenomen lading vrij en zeker naar dat strand.
’t Schijn’ te hobblen, ’t schijn’ te zinken, ’t schijn’ te brijzlen op die zee;
’t Voert ons zeker door dees baren naar de ons voorbestemde ree’.
’t Godlijk oog zal ’t derwaart leiden, ’t oog dat steeds ons heeft geleid
Door de wareldwoestenyen van geen minder aakligheid!
Door dat woud van dolle wolven, boschhyeenen, slangenbroed,
Dat met klaauw en muil en tanden tegen trouw en onschuld woedt:
Dat den hemel met zijn blaffen, huilen, grimmen, sijfflen, hoont,
En by duivlenlist en valschheid meer dan tijgrenwreedheid toont.
Wy doorreisden ’t, en beproefden wat die Helsche wareld zij,
Wat die nepen van heur klaauwen, wat die tijgrenrazerny.
Ja, zy scheurde ons kleed en deksel met heur nagels van de leên,
Sloeg ons wonden met heur tanden, wonden, dieper dan op ’t been.
Maar Gods Almacht bond hun woede, bond hun woesten wrevelzin,
Met dne muilband van zijn sterkte, bond hun klauw en nagels in.
Doch het Vaderland, zoo bloeiend, ’t ons zoo dierbaar Vaderland,
Lag met Oudrendeugd, vertrappeld en in vloekbren slavenband.
Na den toortocht door zoo’n wareld, na die hoede, dierbre Vrind,
Vreezen we op dees nieuwen doortocht geen gevaar van golf of wind!
Die behoed heeft, blijft behoeden; op Zijn eeuwig woord gerust,
Streven wy van deze stranden naar de blijder overkust!
Steek vry de afgrond nog voor ’t laatste ’t ons begrijnzend hoof omhoog,
’t Hulkjen zal zich niet verzeilen onder ’t Albeschouwend oog:
’t Drijft op Gods, op gods genade; naar geen willekeurig lot,
Dat de mensch zich durft verbeelden tot verachting van zijn God.
Hy bestemde ’t in genade, voor de wording van ’t Heelal,
Wat het bootjen, waar het vrachtjen, waar en hoe ’t belanden zal.
Groote Goël, Gy die ’t aaklig van die doorvaart hebt gesmaakt,
(Perk van de aardsche nietigheden,) reeds met opgeheven voet,
Staan wy beide, wakkre Grijzaart, by het hulkjen dat ons wacht,
Ledig hulkjen zonder stuurman, lang reeds vaardig voor zijn vracht.
Wie van ons zal d’eersten stap doen aan dit onbeproefde boord,
Om het eerst den voet te drukken in het dicht omneveld oord?
’t Eerst de zwarte nacht doordringen die dat landschap houdt omhuld?
’t Eerst dien woesten plas doorstreven die zoo vreeslijk bruischt en brult?
’t Eerst zijn vrienden wedervinden, die ons derwaart voorgegaan,
De oogen mooglijk reeds van verre op huns broeders afreis slaan?
’t Hulkje streedt, ontbloot van riemen, zonder roerpen, zeil, of want,
Met zijne ingenomen lading vrij en zeker naar dat strand.
’t Schijn’ te hobblen, ’t schijn’ te zinken, ’t schijn’ te brijzlen op die zee;
’t Voert ons zeker door dees baren naar de ons voorbestemde ree’.
’t Godlijk oog zal ’t derwaart leiden, ’t oog dat steeds ons heeft geleid
Door de wareldwoestenyen van geen minder aakligheid!
Door dat woud van dolle wolven, boschhyeenen, slangenbroed,
Dat met klaauw en muil en tanden tegen trouw en onschuld woedt:
Dat den hemel met zijn blaffen, huilen, grimmen, sijfflen, hoont,
En by duivlenlist en valschheid meer dan tijgrenwreedheid toont.
Wy doorreisden ’t, en beproefden wat die Helsche wareld zij,
Wat die nepen van heur klaauwen, wat die tijgrenrazerny.
Ja, zy scheurde ons kleed en deksel met heur nagels van de leên,
Sloeg ons wonden met heur tanden, wonden, dieper dan op ’t been.
Maar Gods Almacht bond hun woede, bond hun woesten wrevelzin,
Met dne muilband van zijn sterkte, bond hun klauw en nagels in.
Doch het Vaderland, zoo bloeiend, ’t ons zoo dierbaar Vaderland,
Lag met Oudrendeugd, vertrappeld en in vloekbren slavenband.
Na den toortocht door zoo’n wareld, na die hoede, dierbre Vrind,
Vreezen we op dees nieuwen doortocht geen gevaar van golf of wind!
Die behoed heeft, blijft behoeden; op Zijn eeuwig woord gerust,
Streven wy van deze stranden naar de blijder overkust!
Steek vry de afgrond nog voor ’t laatste ’t ons begrijnzend hoof omhoog,
’t Hulkjen zal zich niet verzeilen onder ’t Albeschouwend oog:
’t Drijft op Gods, op gods genade; naar geen willekeurig lot,
Dat de mensch zich durft verbeelden tot verachting van zijn God.
Hy bestemde ’t in genade, voor de wording van ’t Heelal,
Wat het bootjen, waar het vrachtjen, waar en hoe ’t belanden zal.
Groote Goël, Gy die ’t aaklig van die doorvaart hebt gesmaakt,
