Pagina:Bilderdijk, Rotsgalmen 1 (1854).djvu/25

— 27 —

Oudrenkommer.

Ut adsidens implumibus pullis avis.
HORAT.

 Als ’t vogeltjen dat op zijn nest
By ’t nog van koude siddrend kieken,
In ’t dons der moederlijke wieken
 Haar pluimloos jong aan ’t harte prest;

 Of, angstig zwierende om haar broed,
De vuige slang die ’t aan komt schennen,
Door ’t kleppren van zijn vleugelpennen
 In dreigend sijfflen wijken doet:

 Zoo zorg, zoo zwoegt het Oudrenhart,
ô Een’ge wellust van ons leven,
ô Dierbaar pand onze Echt gegeven,
 Met tedere angst en liefdesmart.

 Ja ’t krimpt voor u, mijn dierbaar Wicht,
Wanneer ’t de toekomst ziet genaken
Die u van uit hun arm zal slaken,
 En nog in nacht verborgen ligt:

 Doch niet om ’t nietig lijfsgenot
Van dak of dosch of daaglijks voedsel,
Dat de Almacht schenkt aan ’t minst gebroedsel
 Of ’t hachlijk van een wareldsch lot.

 Neen, ’t acht den prang des weêrspoeds niet
Maar ’t beeft voor ’t listig slangbekruipen,
Dat de onschuld tracht in ’t hart te sluipen,
 En glibbrend door ’t gebladert’ schiet.

 Helaas! wat baat hun teedre zucht!
Het gluipend ondier blijft steeds loeren
Om d’ argelooze weg te voeren,
 Wanneer hy ’t minst voor vijand ducht.

 De wiekjens wassen, slaan zich uit,
En ’t jongske fier op frische krachten,
By ’t wappren op de ontploken schachten,
;Bespeurt geen slang in bies of kruid.

 Doch wacht, ja wacht u, moedig jong!
Met klaauw en snavelspits gewapend,
Valt, zorgloos by de rotskloof slapend,
 Ook de arend in des monsters wrong.