Fransche volkje hangt aan malkaâr; ’t is net als kwikzilver: als men, scheidt, voegt het zich vanzelf weêr bijeen."
»Daar ga dan Justin roepen," sprak zij driftig: »dat ik wete of er nog wat aan te doen is." Willem haastte zich aan haar verlangen te voldoen, en Justin kwam boven; maar zijne mededeelingen waren niet zeer ge ruststellend; hij kende de namen zijner landgenooten, en wist bij wie zij in den Haag hadden gewoond; ook dat zij veel ge werkt hadden voor de aanzienlijkste dames, doch hij meende, dat zij naar elders vertrokken waren; althans hij zag ze niet meer in de kerk, waar hij ze vroeger altijd had gezien.
»Kom, kom! dat is nog geen bewijs," riep Willem, die onderstelde, dat dit slechts eene uitvlucht was, om eene lastige boodschap te ontgaan.
»Ik vrees van wel," sprak Sophie; »die réfugiés, als zij zich noemen, gaan trouw naar de Fransche kerk, en ze moeten weg of ziek zijn, als men ze daar niet meer vindt; maar je wilt het toch probeeren, Just?" vroeg zij vleiend.
»De tout mon coeur, pauvre Sophie! want ik beklaag u van ganscher harte; geef mij gerust de manchetten mede; zijn de dames Mercier niet meer daar, wellicht weet Mad. Le Loup iemand anders, die hiervoor geschikt is."
»Ge kunt beloven wat ge wilt, Justin?" zeide Willem, »als het maar gauw en goed wordt gedaan; alle onkosten van deze historie zijn voor mijne rekening."
»Et au bout du compte, betaalt Mijnheer de baron," glimlachte Justin, het hoofd schuddende. Sophie had intusschen den geheelen japon ingepakt, en de doos in zijne hand gevende, zeide zij: »Als juffr. Mercier het aanneemt, moet zij het garneersel er maar verder oprijgen; het is er slechts opgespeld; want, zal wel op het laatste oogenblik wezen, dat het te huis komt; niet later dan zes ure morgenmiddag, of alles is ontdekt, en ik ben mijn dienst kwijt Denk daaraan, Justin! en druk het de kantwerkster op het hart."
»Ik zal alles doen om u genoegen te geven, Mamsel Sophie!," sprak de jonkman galant, en verwijderde zich met zijn kostbaren last.
