tapijtwerk bekleed; maar zij bleef niet alleen: Coquinet sprong op haar toe:
»Volschoone, triomfantelijke Prinsesse, neem mijne hulde!” riep hij, op kluchtige wijze voor haar op de knieën vallende. »Gij hebt onzen Hannibal overwonnen in dezelfde ure, dat hij zegepraalt over Frankrijk en Engeland samen.”
»Coquinet, gij hebt geluisterd!” sprak zij verschrikt en verdrietig.
»Dat doe ik altijd, Prinsesse nichte!”
»En hoe neemt de Hertog dat?”
»Vraag hem, hoe hij 't neemt, dat zijn jachthond de ooren opsteekt! Daarbij, Hannibal[1] en ik zijn één; en gij, wees dankbaar, dat ik een scherp gehoor heb; want zonder dat kon ik u niet de diensten doen, die ik u meene te bewijzen!”
»Zotskap! ik heb den Hertog tot bondgenoot...!”
»Dat is altijd iets: maar 't is niet genoeg, waar ge Heer Adolf van Cleef en Messire den Grooten Bastaard tot partijen hebt.”
De Jonkvrouw knikte en zuchtte.
»Ze zijn slim, machtig, doordrijvend, en alle middelen zijn hun goed. Heer Adolf wil aan Bourgondië verbonden zijn, ware 't ook van de linkerzijde. Als hij weeûwenaar was, trouwde hij u zelf, en zou beter uw partuur zijn dan zijn bengel van een zoon... dien ik met mijn narrenzweep kwispelen zal, als hij zich onderstaat u weer te kwellen... en te bestelen, zooals dezen morgen.”
Jehanne glimlachte eerst, maar bij 't laatste woord zette zij groote oogen op: — »Ik begrijp u niet, messer Coquinet!”
»Dat is ook niet noodig; narrentaal is warretaal; ik versta mij zelven, dat's genoeg. Uw voogd, Messire Antonie, is u nog gevaarlijker weerpartij dan die twee; hij wil boven alles zijne eigene grootheid vorderen en uwe verbintenis met de machtige Ravesteijns is hem noodig, zooals die van vrouwe Anna, zijne zuster, hem noodig was, toen zij Heer Adriaan van Borselen heeft gehuwd, recht tegen haar zin. Zoo ziet ge, dat die Heeren samen wrochten wat ze willen, als ik er mij niet tegen stel.”
»Ik geloof aan uw goeden wil; maar....”
- ↑ Karel de Stoute had het zwak zich gaarne bij Hannibal te hooren vergelijken.
