Jonker de Maulde, die wel den heer des huizes zag staan met een vreemde, maar zonder de betrekking te kunnen vermoeden van dezen laatste op de beide dames, knielde neder met al de snelheid en gratie, die de galanterie van het ijs kon aangeven en begon Maria Prouninck de schaatsen af te binden, dat zij lachend en blozend toeliet, terwijl zij met een zeker welgevallen scheen toe te zien hoe de wind, die eerst zijn fluweelen barret had afgeworpen, nu stoeiend met zijne lange zwarte lokken speelde. Een dienst als deze, op zulke wijze verricht, was zóó geheel geijkt door het gebruik, zóó geheel in den toon der gulle Hollandsche pleiziertoertjes, dat er zich niemand aan ergeren kon, dan… een minnaar, die juist ook zulk eene volgreeks van teleurstellingen had gehad. Wijndrik zelf zou er licht, in ieder ander oogenblik, niets uit gedacht hebben, als eens ander’s meisje met hem zelven of met een anderen jonkman zulke scherts aannam en teruggaf. — Maar op dit oogenblik — bij dit eerste weerzien, na hetgeen hij om Maria’s wille had verdragen en gedaan, was het hem zóó onuitstaanbaar, dat hij, misschien zonder het zelf te weten ofte willen, Maria’s naam uitriep op zóó smartelijken toon, dat de jonkvrouw met een zekeren schrik naar hem opzag, en verbleekte, toen zij hem herkende, en dat de Maulde zelf even zich naar hem heenwendde met een verwonderd gelaat, zonder daarna evenwel zijne taak op te geven of zich zelf het zoete loon te ontzeggen, dat hij wist verdiend te hebben, Hij drukte zijne lippen op Maria’s frissche wang, ondanks het zachte tegenstreven van het meisje, dat hij hield voor de gewone schuchterheid eener jonkvrouw bij zulke gelegenheid, maar hij was werkelijk verschrikt, toen hij het meisje bleek en ontdaan als eene doode van hem zag wegwijken.
Wijndrik intusschen was zijne uiterlijke kalmte weer machtig geworden, hoewel die zich enkel bij de oppervlakte bepaalde. Hij begreep, dat, zich dus te verraden tegenover een jong edel-
