wijzigen. Altijd gevaar vreezende, altijd op zijne hoede om het af te weren van de dierbare hoofden zijns weldoeners en zijner aangebedene gebiedster, trof het oogenblik, waarop de huiszoeking aanving, hem niet onvoorbereid; en met te meer rust wachtte hij het af, daar hij zich sinds lang tegen iets dergelijks had gewapend. De stafheid, die men den doofstomme toeschreef, de overtuiging, dat hij vooraf geen wenk van zijn meester had kunnen ontvangen ter vernietiging of verberging van de bewijzen zijner schuld, maakte, dat men den meesterknecht geen oogenblik wantrouwde; die dan ook met de rustigste houding zich tot iedere nasporing leende, iedere wijze van onderzoek met gewilligen ijver bevorderde, met de rust en kalmte van iemand, die van de uitkomst niets vreesde noch hoopte.
Ook was die uitkomst geheel in ’t voordeel van Jan Cornelisz: Tegen ieders verwachting vond men geen enkel bewijs der hem aangedichte schuld; geene zijner werklieden wist iets mede te deelen, dat tot kwaad vermoeden recht gaf; en Werner was stom, en scheen zóó staf, dat hij met hetzelfde onbewogen gelaat Schout en dienaren zag gaan als komen! Hij had er zijne redenen voor. Men had het huis van zijn meester tot aan de fondamenten steen voor steen kunnen afbreken, zonder iets te vinden, dat tegen hem getuigde; maar… de onderaardsche kelder van de St. Hiëronimus-school bewaarde Fabian’s geheim, ter wille van de geliefde medeplichtige. Te wreeder dus, te meer zonderling en te meer onbillijk scheen hem de voortdurende inkerkering van den onschuldigen boekdrukker. Hij kon niet weten, dat Fabian met tergenden overmoed alles had bekend, en dat Wilkes om deze reden bevel had gegeven, dat men Cornelisz. niet zoude ontslaan. Zijn geweten beschuldigde hem dus van tot het ongeluk zijne meesters medegewerkt te hebben, en toen hij daar stond tegenover vrouw Cornelisz., die van klagen moede in stilte verslagenheid wegzonk, dacht hij na
