over de middelen om te herstellen, wat hij achtte misdaan te hebben; Deliana op te sporen, moest hij vooreerst opgeven, of wellicht kon het lijn, dat eene zelfde poging beiden aan de hunnen teruggaf. Daar wij weten, wat er met Deliana was voorgevallen en waarom zij niet keerde, behoeven wij niet te wachten op de uitkomst van hetgeen hij wilde ondernemen.
Waarheid is, dat de Generaal Norrits Deliana had heengevoerd tot een bezoek bij haar gekerkerden vader; maar even waar was het, dat hij haar had onderricht van Fabian’s gevangenschap, en dat zij toen, als hij verwacht had, met dringende smeekingen bij hem aanhield, om ook dezen den troost van hare toespraak te mogen brengen, om zelve in die daad van medegevoel verlichting te vinden voor hetgeen zij nu om zijnentwil leed. Norrits zeide haar zijne hulp toe, onder plechtige belofte dat niemand, dan Fabian zelf, ooit zoude vernemen, dat hij het was, die haar op deze wijze had verplicht. Het lieve kind zou alles beloofd hebben wat men wilde; en werkelijk, nadat zij een kort onderhoud had gehad met haar vader, dat van diens zijde meest bestond uit bittere jammerklachten en uitroepingen van zelfverwijt, of betuigingen zijner onschuld, en van de hare in alle troostredenen die zij slechts wist uit te denken, kwam de overste zelf haar afhalen, bracht haar tot aan den kerker van Fabian, en na een paar woorden gewisseld te hebben met den wachthebbenden officier, dat onze oude kennis kapitein Hemon Tiry zelf was, verliet hij haar, terwijl kapitein Hemon haar deed binnentreden. Men denkt zich zonder moeite wat dát wezen moest, dát wederzien der teedere Deliana en haar vriend…; hem weer te zien, in zulken toestand…, gevangene…; en als hij het haar voorstelde in doodsgevaar. Hem daarvoor veiligen, hem uitredden, was natuurlijk het eerste waaraan zij dacht, het laatste wat zij zou opgeven; en Fabian was in eene luim om alles aan te nemen, wat zij voor hem doen
