verd worden, zou men van de kansen van den strijd laten afhangen, Zoo was de afspraak der eedgenooten; en zoo zij zich in den vroegen morgen en voormiddag rustig hielden, was dat, als men denken kan, niet uit besluiteloosheid of gevoel van onmacht, maar alléén om zich toe te rusten tot den aanval.
Terwijl zich dat alles voorbereidde, en terwijl, heel Utrecht door, diepe stilte heerschte, maar die zorgvolle stilte, die geene kalmte is en geene ruste, reed en rende de jonge Baron de Maulde door de stad, als werd hij alleen door alle passiën en onrust van allen samen gedreven, en als had hij alleen tot taak die alle uit te drukken in zijn voorkomen en zijne handelingen. Wangen en voorhoofd gloeiden; zijne oogen schitterden fel; maar het was niet van vroolijkheid en lust; het was van den duisteren en wilden gloed des toorns, Wie hem kenden, merkten op, dat hij somwijlen scheen te wankelen in den zadel…; hij, een der beste ruiters van ’t leger, en dat hij dan weder zijn arm ros steigeren deed, door de geweldige rukken van den strak aangehouden toom…; rukken, die veeleer getuigden van de verstrooiing des berijders, dan van zijn gedenken aan de regelen der rijkunst. Daarbij hield hij soms plotseling stil voor taveernen en taphuizen, liet zich eene kan wijns of een kroes bier reiken, nam even een teug; maar vergat evenzeer te betalen, als met de deerne te schertsen, die ’t hem bracht; het laatste vooral tot groote bevreemding der lieden, die hem kenden, maar men achtte, dat de jonker niet in zijne lustigste luim was, en daarmede hield men zich tevreden. Fijnere opmerking echter ware het niet ontgaan, dat de jonker niet in eene slechte luim was, doch in een toestand van koortsachtige opwinding, waarbij het vreemd scheen, dat hij niet liever de vrije buitenlucht zocht, dan zich binnen de beperking van muren en straten te houden. Ten laatste scheen hij daartoe besloten, gedrongen wellicht door ergernis over zekere samenscholingen der burgers,
