toch niet die vruchten van, welke hij had gehoopt. Hij meende zeker te zijn, Deliana te vinden met haar vader, en men vond slechts dezen alléén. Maar de goede Cornelisz. was niet weinig bedroefd en verwonderd te hooren, dat men zijne dochter niet had zien terugkeeren. Hij had door zijn bewaker zekerheid, dat zij vrij en onverlet het Duitsche Huis had verlaten, op denzelfden avond, dat de voorname Engelsche gevangene was vervoerd.
»De wanhoop van den armen Werner, bij die laatste teleurstelling, nadat hij weken lang op die enkele uitkomst zijne hoop had gericht, steeg nu tot zulke hoogte en deed hem wegzinken tot zulke verslagenheid, tot zulk een zelfvergeten, dat hij vergat van een volkshoop de eerste leider te zijn. Hij vergat zelfs Cornelisz., die zich met de uiterste haast onder ’t gewoel mengde, om dus ongezien weg te komen. Werner’s volgelingen intusschen bedreven eenige schennis in de vertrekken, die voor hen open lagen; daarna den sterrentoren opklimmende, vonden ze doctor Julio te midden van zijne astrologische berekeningen en te midden van veel goud en schatten, die hij op allerlei wijze daar bijéén had verzameld. »Dat was de Italiaan, waarvan zij wel eens gehoord hadden, dat hij zijne ziel aan Satan had verkocht, en dat hij Leycester’s booze daemon was. Eene goede daad moest het zijn, dien zielevijand van hun lieven heer onschadelijk te maken, eer deze keerde. Het duurde niet lang, of doctor Julio hing tusschen hemel en aarde buiten een der kleine torenvensters. De woelgeesten maakten zich weg met zijne schatten. Zonder het te weten, hadden zij een zeer rechtvaardig vonnis voltrokken. De arme Werner zelf zou bijna het slachtoffer zijn geworden van hunne buitensporigheid; want, in zijne droefheid verzonken, was hij alléén blijven zitten na de volbrachte daden, en de soldaten van Cosmo vonden hem dus als den éénige der plunderaars, terwijl zijne sprakelooze tong het hem onmogelijk maakte, iets uit te
