moet passen; Francijntje Lantscroon dacht dat het ook wel eens anders mocht zijn!"
»Francijntje Lantscroon zorgt wel dat die aanmatiging van haar ootmoedigen dienaar niet klimt;" hernam hij met eene gedruktheid, die niet gemaakt was.
Zij antwoordde niet.
»Boos geworden in ernst?" vroeg hij onrustig.
»Ik moest het een weinigje zijn… want ge begrijpt ook niets, Floris! kondet ge dat dan niet raden, dat ik mij liet meevoeren door die wonderheerlijke tonen, die mij toeklonken of ’t daar engelengezang uit den Hemel hoorbaar werd! Ik had gehoopt dat ook gij uit u zelven iets daaraf met mij zoudt gevoeld hebben."
»Dat ware zeker geweest, zoo ge minder gierig geweest waart met minnelijke lonkjes!"
»Die men niet afdwingt, maar afwacht, Jonker!"
»Zoo is het, ik staarde u aan in hope!"
»Onverbeterlijk!" sprak zij met een kluchtig hoofdschudden.
»En ge waart me toch wel wat vergoeding schuldig als ge bedenkt dat Hendrik Prouninck maar naast u was gaan zitten, of het zijn recht was!"
»Dat was ook zijn recht, Floris, want ik had het hem gevraagd."
»Zoo! nu weet dan dat de jongelieden hem later met zijne buurvrouw geplaagd hebben, en dat hij er op geantwoord heeft alsof de plagerij wat gronds had! Ik heb mij goed gehouden en geen onwil getoond, om niet door u van allerlei zwarte ondeugden beticht te worden; maar gij zult begrijpen dat de spijt een ander te zien, waar ik zelf had willen wezen, mij niet zonderling zeer stemde om met vrome aandacht naar dat orgel te luisteren, en gij zult mij toestemmen dat het wel hard was voor mij."
»Heel hard! dat uw trouwe vriend naast uwe goede vriendin was gezeten! Floris, Floris! laat u toch genezen van die pijnlijke kwale, de achterdocht! gij weet immers dat Hendrik u met de meeste vlijt en trouwe dient in alles… daarbij, kost ge dan niet op wat beters gedacht hebben, het was toch in eene kerk, in Gods huis…"
»En gij, Francijntje, hebt gij dan gansch en al niet aan mij gedacht in die ure?"
