hem onmisbaar is… leyder! en toch hij is heengegaan om weg te blijven… "
»Dat ’s onmogelijk, dat ’s onchristelijk!" riep zij bijna in drift, »wat heeft Floris gedaan, dat hij hem zoo kan loslaten?"
»Hij moest wel, arme, beklagenswaardige man! ik ben zeker, dat hij er diep onder lijdt; maar ze hebben hem, om zoo te spreken, met geweld verdreven en hij vermocht niet tegen ruwe overmacht… O! het is God gekIaagd, zooals ze hem hebben gehandeld! die vrome, achtbare man!"
»Maar wie dan? Wie? Zeker de Burgemeester?"
»Die is genoeg met de zaak verlegen, maar gij weet hoe hij is; hij kan zich driftig maken, dreigen, een hoogen toon aannemen, maar niet eigenlijk orde houden of gezag voeren, dat hebben die Culemborgers ook wel gezien, en daarom zijn ze zoo stout."
»De Culemborgers! O, nu vatte ik het. Die mannen daar Floris mij af gesproken heeft, en over wier oponthoud tot Leiden hij meer vervaard en ontrust was dan hij mij toonen wilde. Ik, die vreesde, dat de slag van eene gansch andere zijde zou komen…"
»Ik houde het er voor dat de Gravin daar de hand in heeft. De burgers van Culemborg zouden uit hen zelven niet zoo vermetel zijn geweest, het ontslag van den Gouverneur te eischen… en de Gravin heeft misnoegen en mistrouwen gevat tegen de la Rivière, ik weet het door mijn vader, al sinds de ziekte van den Jonker, daaraf hij haar geene kennis heeft laten dragen, dan na de beterschap…"
»Dat een man als monsieur de la Rivière zich door zulke luiden uit zijn ambt heeft laten zetten, dat doet me toch wonder!"
»Neen, zoo is het ook niet toegegaan. Het ontslag is wel van den Graaf, maar daar moet tot Culemborg een komplot hebben bestaan, in den magistraat en onder de burgerij, om den Graaf tot dit besluit te brengen, en de executie daaraf is opgedragen geworden aan Johan Vossenrade, geassisteerd door Cornelis Floris Leenaertsz en den Burgemeester, die aan hen is toegevoegd, ik geloof fatsoenshalve, en omdat ze geen van beiden een woord Fransch verstaan. De Burgemeester heeft zich laten ontvallen in mijn bijzijn, dat hij wel verandering wachtende was, maar niet zoo spoedig, niet op deze wijze, en dat hij zelf twijfelde of de
