de geschiedenis schreef van dat dagblad, zou ik trachten uit te vinden, aan welke hoeken van het vaderland men wel gaarne auto-da-fés zou hebben aangericht om het te verbranden; maar daar ik dit niet doe, merk ik dit slechts aan, om een sleutel te geven voor den naams-oorsprong. De leden der redactie hadden het den Salamander genoemd, wellicht in hope van het de eigenschap der onbrandbaarheid mede te deelen, die de fabel aan dit dier toekent, als levende in ’t vuur en door het vuur, — wellicht alleen, om door eenigen vlammenden, phantastischen naam op de verbeelding van de lezers te speculeeren. Hoe het zij, aan vuur ontbrak het dit journaal niet, men neme het als twistvuur of als gloed.
Maar over dat alles heeft de jonge dame intusschen niet nagedacht; zij heeft haar feuilleton gelezen, zij heeft geglimlacht, gebloosd, wel eens zachtkens gezucht, wel eens de schilderachtig fijne wenkbrauwen saamgetrokken, hetzij van gespannen belangstelling, hetzij van eenige pijnlijke gewaarwording, maar nu eindelijk, bij het omwenden van het blad, laat zij het verschrikt uit de hand vallen, is zeer bleek geworden, en roept met eene zachte, ontroerde stem: den naam! den naam, dat is vreeselijk, dat is verschrikkelijk! hoe is dát toch in hem opgekomen, om den naam te geven! En nu, nu staat dat daar, en dat is gedrukt, en dat gaat het gansche land door, en nu is het niet meer te verbergen. En de verlegenheid kleurde haar het voorhoofd, en de fijne lippen klemden zich opeen onder zichtbare onrust.
Was het om afleiding te zoeken of om geruststelling, zij opende den brief, maar toen ze dien ook vluchtig had doorgelezen, sprak er wel eene mengeling van verwondering en blijdschap uit hare trekken, maar hare onrust was eerder gestegen dan gestild.
Ik moet het vader zeggen, ik moet het! was eindelijk de slotsom harer overleggingen, en snel liep zij heen, haar vertrek uit, eene kleine bovengang door, klopte zacht en haastig aan eene deur, draaide den gelakten knop om, trad een studeervertrek binnen, en stond toen vlak voor
