hem de spraak als benomen) rukte hij haar achterwaarts, en snel daarna plaatste hij haar op de kleine verhooging nevens de vensterbank, met de lichte beweging van wie eene tengere bloem uit een beker neemt.
»Ik dank u, edele Heer!” sprak Maria, slechts weinig ontsteld (zij had het gevaar niet bemerkt, voor zij het ontgaan was); »zoo zoude waarlijk het woord van mijne narrin waar worden, die voorzegd heeft, dat een val mij noodlottig zou zijn.”
»Gij ziet, Jonkvrouw van Bourgondië!” antwoordde hij, bleeker dan zij; »dat het een gevaarlijk vermaak is, waarvoor gij mij in het verder spreken verhinderdet. Wil nu luisteren bidde ik… ”
»Mijn Heere Nicolaas!… op een anderen tijd als het zijn kan; ik luisterde reeds zoo lang!”
Hij zuchtte diep. »Wij zien elkander voor het laatst,” antwoordde hij met gedwongene bedaardheid; »zelfs is bijna de tijd…”
»Ik wilde u juist daaraan herinneren, edele Hertog!” en met dit woord vertoonde zich eene statige vrouwengestalte, in vorstelijk gewaad, gevolgd van nog twee andere Dames; zij kwamen tot het paar, door de opening van het tapijten afschutsel.
»Geloofd zijn de goede Heiligen! mijne zeer lieve Grootmoeder, Mevrouw Isabelle!” riep Maria met vroolijke verrassing. »Reeds van Dijon terug? En gij ook hier, Gravin de Chimay! met mejonkvrouwe d’ Arguel? Ik wist toch wel, dat men mij niet zonder opwachting zou laten zoo langen tijd,” vervolgde zij fier en bijna geërgerd, bij het denkbeeld der waarschijnlijkheid van zulk een verzuim.
Het was inderdaad Isabella van Portugal, Hertogin-weduwe van Philips den Goeden en eigen moeder van Karel den Stouten, aan het Hof doorgaans Madame la Grande genoemd, die dus het afzonderlijke onderhoud der gescheidene verloofden stoorde, Het was eene fiere en schrandere vorstin; die bij het leven van haar gemaal gansch niet zonder invloed was geweest op de staatkunde en het bestuur van het Hertogdom. Ook nu had zij dien niet geheel verloren: zij werd door Karel geliefd en geëerbiedigd; en terwijl zij vroeger in de huiselijke
