mende met de hand, de andere, eene disciplien vasthoudende, nevens een gebedenboek. Maar hetgeen haar terstond trof, was dat het ontsluierd gelaat der non eene sterk sprekende gelijkenis had met het medaillon, dat zij zooeven had gezien en dat het portret harer tante was.
— Die gelijkenis, oom! dat is allervreemdst, ware dat geene non, ik zou zeggen… mijne tante, sprak zij, hem vragend aanziende.
— Neen, ’t is eene andere, eene vreemde, geene verwante van u, sprak hij kalm maar bleek, maar juist om het zeldzame der gelijkenis liet ik dit model poseeren, het was in Italië…
— Heeft een bekend kunstenaar dit vervaardigd?
— Een volstrekt onbekende in de kunstwereld, — ik zelf, hernam hij.
— Gij, oom! Zijt gij ook beeldhouwer?
— Ja, ik heb zoo wat van alles beproefd.
— Maar gij zijt dan een groot kunstenaar, oom! riep zij, hem verwonderd aanziende. Mijn oordeel geldt wel niet veel, maar mij dunkt, ik zag nooit iets in marmer, dat zóó bezield is. Hoe bevallig en hoe waar tegelijk, hoe natuurlijk! ’t is of die vrouw daar ligt neergeknield in een aandachtig gebed, maar op eens, als door angst en smart overvallen, de handen ten hemel heft; kon zij spreken, mij dunkt, haar woord zou een kreet om uitredding zijn, geen rustig gebed van het geloof; dat ligt in de uitdrukking van die trekken, in de wending dier opgeheven handen!
— Juist, mijn kind! Ge hebt een goed raadvermogen, zoo was dat, — sprak hij bleek en koud; maar zij wilde nog langer bewonderen en trad nader. Toen eerst gaf zij meer opzettelijke aandacht aan de liggende monnikenfiguur, en zij ook werd bleek en trad met zeker afgrijzen terug.
De gestalte had geen hoofd, en al de vreeselijke kenteekenen een er onthoofding waren in het marmer van den hals afgeschetst met anatomische juistheid.
— Hemel, oom!. hoe kondt gij lust hebben om dat uit te voeren? sprak Eva, zich ter zijde wendende.
— Ik moest, Eva!
Maar toen zij ter zijde ging, viel onwillekeurig haar oog op
