kind tot eene jonkvrouwopgegroeid, u niet te veel van die zwakheid te toonen.
— Zwakheid, oom! ieder natuurlijk gevoel behoeft toch met dien naam niet gestempeld te worden.
— Het mijne was dit, Eva! Om er u bewijs van te geven, moet ik spreken van eene ontmoeting in Italië die in mij opnieuw den orkaan der hartstochten heeft opgeroepen, nadat ik reeds in de haven der ruste meende te zijn! Eene vrouw, in wie ik eene verjongde verschijning mijner Margaritha dacht te zien… en die… doch ik wil mij zelven niet vooruitloopen… ik wil geregeld verhalen,
Hij bracht de hand aan het voorhoofd en wilde vervolgen, maar Xativa kwam weer de kamer binnen, zichtbaar verlegen over hare ongeroepen verschijning.
Die was echter noodwendig. Er was een bezoeker gekomen, die zich niet had laten afwijzen voordat de bediende zijn kaartje had getoond aan zijn heer, en daar Xativa wist, dat voor dezen niets onaangenamer was dan het ongeroepen binnentreden van bedienden, had zij zich zelve met die taak belast,
— Ik ken dien heer niet, — zeide Aelbrecht, terwijl hij Eva het kaartje toeschoof, — maar een vreemde, die dus aandringt om ontvangen te worden, heeft er zeker ernstige redenen voor.
— Mr. Luciaan B., — riep Eva — o! dien ken ik van naam; het is een vriend van Frits en een der voornaamste medewerkers aan het dagblad, het is zeker daarover dat hij spreken komt.
— Ik ga bij hem, sprak Aelbrecht en verliet de eetzaal voor de receptie-kamer.
Weinige oogenblikken daarna keerde hij terug met Luciaan dien hij inleidde met de woorden:
— Mijnheer B. wenscht uwe kennis te maken, Eva, en daar hetgeen hij heeft mede te deelen u van nabij aangaat, heb ik hem uitgenoodigd, het dessert met ons te gebruiken en mijn Cypriër te proeven.
Na de wisseling der eerste groeten, die ditmaal voor Eva met eenige beleefdheden over hare conceptie werden afgewisseld, en met een paar woorden, die haar deden zien, dat de nooddwang Luciaan met hare betrekking tot Frits had bekend ge-
