de natie, die voldoening, dat een man als gij zijt zich krachtig en openlijk voor onze zaak uitspreekt.
— Maar, mijnheer!… — riep Abbondio.
— Gij hebt gelijk — viel Luciaan in — dat hebt gij reeds gedaan, maar wij wenschten dat gij het nog verder toon en wildet, door in ons belang den invloed aan te wenden, dien men zegt dat gij bezit bij ’t gouvernement.
In dit oogenblik vlamde er werkelijk toorn in de oogen van den vreesachtige, bij wien de angst alleen vonken scheen te kunnen wekken. Vooreerst wilde hij niet weten, dat hij invloed had, ten tweede zou hij dien niet durven gebruiken, en dan nog in zulke zaak!
— Mijnheer, — viel hij in met wat drift — ik weet niet wat u lust geeft mij met valsche onderstellingen te kwellen.
— Ontken het niet, mijnheer! gij bezit invloed; ik weet het, ik weet het zeer goed, en ik weet zelfs waarom, — sprak Luciaan met zóóveel ernst en met zulken nadruk, dat zijne tegenpartij plotseling van kleur en van trekken veranderde en als reeds vooruit verslagen het hoofd boog, en, zoo niet den wil, althans geen andere kracht meer had dan om te luisteren, terwijl de andere voortging hem rustig en met duidelijkheid te ontwikkelen, welken dienst men van hem wenschte bij de regeering, en hoe voordeelig die werken zou op hun journaal, en dus op de gezamenlijke belangen van de partij, die het vertegenwoordigde.
Don Abbondio luisterde toe als iemand, die in roovershanden gevallen, aan handen en voeten gebonden, met den bal in den mond, toeluistert naar de wreede besluiten, die de geweldenaren aan hem willen ten uitvoer brengen.
Luciaan intusschen deed of hij een toehoorder had, die in volkomen instemming en bedaardheid naar hem luisterde, en toen hij geëindigd had, zeide hij alleen:
— Ziet gij, mijnheer, dit was het wat wij van u vragen, en mocht gij daarna redenen hebben om met ons te breken, die ééne bewezen dienst zal ons niet uit het geheugen gaan, en wij zullen dien erkennen, door in ieder opzicht uw wensch te eerbiedigen en uw naam en persoon te veiligen tegen alle soort van aanvallen…
