viel Abbondio haastig in — ik begeer zelfs niet eenmaal ophelderingen voor mij zelven, ik wil alleen dat men het gebeurde als niet gebeurd zal aannemen; zooals op dat andere punt met mijn neef reeds overeengekomen was, en… zich wachten voor de recidive… mij dunkt, dat is van mijne zijde meer goedwillige schikkelijkheid dan men recht had te wachten na den trek dien men mij gespeeld heeft, met welk oogmerk dan ook.
— Te veel zelfs, mijnheer, indien werkelijk, als gij zegt, opzet heeft plaats gehad, te weinig indien waarheid is wat ik vermoed, maar altijd is het voor ons de vraag van u den dienst te ontvangen, dien ik u voorsloeg, en Frits mag daarvan geen afstand doen; hij moet alle middelen die in zijne macht zijn aanwenden om dien van u te krijgen, en hij heeft werkelijk beloofd dat hij het doen zou…
— Sinds wanneer… die… belofte?
Luciaan bedacht zich even.
— Nog geen uur geleden heb ik hem gesproken en heeft hij die belofte hernieuwd. Don Abbondio kreeg eene rilling van schrik, nu begreep hij alles! Frits zou zich willen wreken over zijne behendige weigering van Eva’s hand.
— Of liever — hernam Luciaan — hij heeft mij volmacht gegeven, die zaak in zijn naam met u te behandelen, en zoo daar niet die schikking plaats vond, die wij wenschen, het uiterste te ondernemen, daar de menagementen, die hij eerst voorgenomen had te oefenen tegenover uw persoon, nu toch dooreen samenloop van omstandigheden niet meer mogelijk waren in het oog te houden. Wat hem overkomen was, weet ik niet, alleen hij scheen te worstelen met toorn en moedeloosheid, en verklaarde alle hoop op eigen geluk te hebben opgegeven, en dus voor de algemeene belangen zooveel te meer te kunnen en te willen opofferen.
— Dat zal het zijn! de wanhoop aan zijn huwelijk doet hem alles anders zien, geeft hem moed alles tegen mij te ondernemen — dacht Don Abbondio met ontzetting.
— Indien dus Frits nieuwe hoop kreeg op de vervulling zijner wenschen? — vroeg hij aarzelend.
— Zekerheid alleen kan hem hier hulp geven, en die zou hem
