— Dat hielp niets, ze maakten hem zoo bang, dat hij, als een tweede Vertumnus, iedere gedaanteverwisseling beproefde en er zelfs moed uit vatte tot weigeren — wederstaan, dreigen! — En wat zeide hij op de ongezochte publiciteit van zijn naam.
— Eerst renieerde hij alle deelneming daaraan, zooals natuur lijk was — en zooals ik wachtte en voor ’t oog had, want die moest mijne dreiging kracht geven, maar later veranderde hij van tactiek en accepteerde haar.
— Hoe, de gansche verantwoording van dit alles…
— Volkomen.…
— Zooals op de **sociëteit, uit wanhoop?
— Neen! uit volle vrije keuze.
— En gij?
— Ik deed hem voelen wat hij daarmede deed en hoe hij zich aan ’t hoofd van den vooruitgang plaatste…
— Ik heb die stelling immers reeds ingenomen — antwoordde hij met zekere ironie.
— Maar dat is toch ondenkelijk stout en dwaas; hij weet toch dat hij het niet heeft geschreven en dat een ander auteur ieder oogenblik van den dag zich kan noemen.
— En toch, zoolang hij het volhoudt, wie zal hem tegenspre ken… Eva althans niet… gij ook kunt u zonder haar wil niet als den auteur bekennen.
— Dat is waar.
— Maar ik wist nog een middel, doch ik moest wat zekerheid hebben, of mijnheer Aelbrecht dat niet liever zelf wilde aanwenden.
— Wat bedoelt gij.
— Zoo gij zelf u aan hem voorstelt als den schrijver…
— Ik had u vrijheid gelaten mij te noemen, mij voorbehoudende zelf toch de waarheid te geven.
— Ik voelde mij zoo slecht en veine dat ik niets meer wagen durfde.
— Welnu dan, zoo zal ik die comedie spelen — sprak Aelbrecht — indien mijne kleine nicht die daar binnenkomt, mij een weinig mijne rol souffleeren wil, en hij ging Eva tegemoet.
— Helaas! oom — sprak deze beschroomd en blozend —
