opening van zijn gewaad, met de linker leunde hij tegen den stoel, zeker om zooveel mogelijk door de kalmte van houding en het vermijden van gebaren te doen begrijpen, dat hij het onderhoud zacht wilde aanvangen en niet met vijandelijke oogmerken tegen de rust van zijn broeder gekomen was. Tot Eva sprak hij, zacht maar gebiedend.
— Lief kind, laat mij samen met uw vader.
Eva begreep al het gewicht van het oogenblik, en hoewel haar het hart klopte, zij bereidde zich te gaan.
— Mij dacht, Eva kon blijven… — waagde Don Abbondio te zeggen.
— Hetgeen ik te spreken heb dient buiten haar om te gaan hernam oom Aelbrecht vast, terwijl zijne nicht zich zwijgend verwijderde.
— ’t Is mogelijk, broeder — hernam Don Abbondio koel ik voor mij heb u niets bijzonders te zeggen.
— Ik integendeel heb over vele en ernstige zaken te spreken, anders begrijpt gij, dat ik niet tot u zou gekomen zijn, op gevaar af van aan de deur te worden afgewezen door uwe bedienden.
— Dat is maar tweemaal gebeurd, zoover ik weet…
— Hadt gij gewild, dat ik mij meer dan tweemaal daaraan zou gewaagd hebben? — vroeg Aelbrecht met zekere ironie.
— Ik zeg alleen dit: de eerste maal was ik werkelijk… niet thuis, de andere maal was het eene… vergissing…
— Altijd is het vreemd, dat gij mij zulke teleurstelling nooit zijt komen vergoeden door een tegenbezoek — hernam Aelbrecht; die deze grieve toch scheen te willen lucht geven, of wel met oogmerk om zijn broeder door al de zwaarte van die onhoffelijkheid eene wijle neer te drukken.
— Wat zal ik u zeggen, Aelbrecht… men zegt, gij leeft eenigszins op de wijze der Oosterlingen, en ik, eenvoudig Westerling… ik ben wat schuchter…
— Voor een zacht tapijt toch niet of om op een mollige sofa neer te vallen… — hernam Aelbrecht met een minachtend lachje.
— Integendeel, maar die keerkringshitte door het geheele huis… ik heb het nooit in oranjeriën kunnen uithouden.
— ’t Is in mijne vertrekken minder stikkend heet dan hier;
