— Mijn beste Frits, neem een raad van mij — vraag daar nooit naar, en doe geene poging om daar iets van te weten, antwoordde deze; — wees tevreden — dat gij de uitkomst geniet.
Frits ging naar het huis van zijn oom, om zijne aanspraak op Eva’s hand nu te laten gelden. Zij werd hem niet meer betwist, en zelfs toen hij Don Abbondio verwittigd had van de luidruchtige hulde die hem wachtte, waarschijnlijk nog dien eigen avond — vroeg deze van zijn aanstaanden schoonzoon reeds terstond den dienst, om hem te vertegenwoordigen.
— Gij begrijpt, mijn jongen — ik zou toch altijd een beetje een gek figuur maken; het gouvernement doet zulke consessies toch nooit van goeder harte, en… en… ik ben niet voor zulke demonstraties.
— Maar, lieve vader! — zei Eva, — dan moet gij ook niet thuis zijn als zij komen.
— Gij ziet dat goed, mijn kind. Maar waar zal ik eene visite maken, om half tien ’s avonds… zonder de reden van dat bezoek te zeggen, en gij begrijpt wel… dat gaat niet…
— Ik weet iets, — zeide Eva schalk — bij mevrouw Frevel!
— Ondeugende! — sprak Don Abbondio glimlachende, en, toch verheugd dat zij dien naam nu het eerst had uitgesproken, en met zoo weing tegenzin.
— Maar — hoezeer ik plan heb op dat bezoek — zoo laat en zoo ongewacht gaat dat niet…
— Nu, dan weet ik nog beter, ga bij oom Aelbrecht; hernam zij, want zij wilde nu eene verzoening van allen met allen.
Don Abbondio sidderde op het denkbeeld, en toch eindigde hij met den raad te volgen — hoewel hij bleef aarzelen tot de flambouwen en de muzikanten, die de demonstratie vergezelden, zich reeds op de gracht vertoonden; toen ontsnapte hij stil en snel door zijne tuindeur, en na eenige minuten bevond hij zich bij zijn broeder, de eenige die met een half woord begrijpen kon, waarom hij op dit uur zijn huis ontvluchtte.
Het was zeker een pijnlijke stap voor hem, een huis binnen te gaan, dat hij zoolang had gemijd; maar hij kende zijn broe-
