wanten schenen er niet tegenwoordig te zijn; hare duenna strekte haar voor beiden. Het was eene dame van het hof Donna Margaretha d’Ulloa. Men noemde de jonge sennora Donna Juana; een familienaam werd er niet bijgevoegd.
Toen de Koning niet meer in hare nabijheid was, deed zij eene vraag aan Donna Margaretha, die toestemmend antwoordde: Toen zeide zij met hare heldere kinderlijke stem, terwijl haar groot donkerblauw oog zich naar hem ophief, tot Don Manriquez: »Sennor! u dank ik het leven en de vrijheid van een jongen man, die zich voor mij heeft blootgesteld, den moedigen page Dolcettino.”
»Gij, gij, bijna in handen van dien woesten bravo!” riep Manriquez, verrukt door de zachte, echt vrouwelijke uitdrukking van dit beminnelijk wezen.
Zij glimlachte weemoedig.
»Er was niet zooveel boos opzet in, als men denken zou: het was eene poging van onhandige vrienden, om mij aan het kloosterleven te ontrukken…”
»Waartoe gij misschien ge ene geneigdheid hebt, madonna?” vroeg Manriquez snel.
»Ik heb geneigdheid den Koning, mijnen Heer, te gehoorzamen in alles,” hernam zij ernstig; »dit wilde ik u zeggen, sennor; ik weet niet door veel fraaie woorden uit te drukken den grooten dank, dien ik u schuldig ben: maar ik zal veel voor u bidden, dat de Heiligen u behoeden; want, als ik hoor, waagt gij uw leven wel al te roekeloos, en ik smeek u de kracht van mijn gebed te steunen door vroomheid en door voorzichtigheid. Ik heb zeer grooten angst geleden, toen ik wist, wat gij hadt ondernomen,”
»Sennora! sennora! zooveel deelneming in mij!” riep de jonge Prins in verrukking.
Maar de duenna trad wat vooruit; zij scheen te oordeelen dat het gesprek zich buiten de palen van het passende verlengde. Donna Juana sloeg de oogen neder en antwoordde niets.
»Een woord, een enkele wenk, dat u het klooster mishaagt, en… ik zal tienmaal meer wagen dan voor Dolcettino!” fluisterde de Prins, die nog weer moed scheen te krijgen tot een nieuw Herculeswerk.
