en zag lang en aandachtig op haar, als bepeinsde hij trek voor trek, als wilde hij haar gelaat voor immer in zijn geheugen prenten. Zij… gaf een oogenblik toe aan het gevoel bemind te zijn en weer te rusten aan de geliefde borst; die korte hereeniging, die eene scheiding als de hunne voorafging, bedwelmde haar door zóó stormachtige en zóó gemengde aandoeningen van verrassing en schrik, van ontzetting en liefde, van toorn en vreeze, van ongenoegen en medelijden, dat ze altijd slechts aan den laatsten indruk kon toegeven… »Aernoud mijn!” fluisterde zij.
»Volschoone! nog bevallig boven allen!” sprak hij, al wat voorafging vergetende.
»Inquisiteur!” riep gillend de stem van eene leekezuster aan de deur der cel, die Silvio tegelijk opende, terwijl hij zich neerwierp aan de voeten van zijnen meester.
»Inquisiteur! geldt dat u?” vroeg Ottelijne.
»Mij!” was het antwoord, dat dof klonk en verslagen. Niet sneller scheidt een musketschot de duif van haren tortel, dan Ottelijne zich na dit woord losrukte van Bakelsze en met schuwen schrik terugweek tot op den achtergrond van het vertrek; van dáár staarde ze op hem met diepe, koele minachting, zonder een enkel woord te spreken.
Hij stond roerloos en liet de armen slap nederhangen, als van verlamming getroffen. Hij boog het hoofd; voor het eerst sloeg Aernoud Bakelsze de oogen neder!
»Inquisiteur!” herhaalde de Jonkvrouw, bijna beschimpend.
»Veroordeel mij niet, ” begon hij en deed eene schrede voorwaarts.
»Mij niet nader, Heer van Viterbo! en verwijder u, verwijder u schielijk, zoo ge wilt, dat ik mij niet ontslagen zal rekenen van eenen eed aan eenen Spaanschen geloofsrechter, die Nederlander was.”
Hij antwoordde niets; het was zeker de overspanning van den toorn, die hem de stem belemmerde. Met éénen ruk, die het arme kind deed ineenkrimpen van pijn, hief hij zijnen knaap op en sleurde hem met zich, na eenen blik te hebben geworpen op Ottelijne, die tegelijk de uitdrukking was van
